17 en 18 augustus
Door: Nathalie
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
11 December 2011 | Italië, Villandro - Villanders
We hadden besloten om vandaag in het gezellige drukke winkeldorpje te gaan winkelen en direct boodschappen te doen. Daarna zouden we kijken of we op de terugweg iets konden vinden om te wandelen daar in de omgeving.
Eerst maar eens het dorpje. Het leek zo leuk toen we erdoor reden, maar om daar te winkelen is het toch wel wat minder leuk. Het is een vreselijk druk en touristisch dorpje. Het kost al de grootste moeite om je auto kwijt te raken daar. Daarna opzoek naar een postkantoor zodat we de kaarten konden posten. Helaas na een uur zoeken hadden we die nog niet gevonden en hebben we via de tourist information een ander winkeltje gevonden die wel postzegels verkocht. Snel alle kaarten beplakt en op de bus gedaan.
Wat wel heel lieflijk was in dit dorpje was dat er zo’n 4 tot 6 agenten continue het verkeer staan te regelen, zelfs op een zebrapad... Vrij typisch vonden wij.
De supermarkt in dit dorpje was gelukkig wat groter dan de gemiddelde supermarkt in Italie, maar met de auto haast niet te bereiken. Ook verkopen ze geen gewone dingen als creme fraiche... Dit keer wel kip gevonden, dat is toch ook wel redelijk bijzonder aangezien ze dat nergens anders hier verkochten. Ook heerlijke Milka chocolade gevonden, wat een feest!
Al met al, niet helemaal geslaagd in deze supermarkt en we hebben het nu maar opgegeven, dan maar een keer extra uit eten.
Het weer was zo goed dat we besloten om naar de ‘Totensee’ te lopen. Dit was, dachten wij, een heel mooi groot meer nabij de top van de Villandersberg (ruim 2000 meter).
Enthousiast gingen wij, inclusief drinkzak en prikstokjes, opweg naar de o zo mooie Totensee.
De heenreis duurde zo’n 2 uur, een 2 uur die vooral bij mij z’n tol eistte. Wat was ik het zat op een gegeven moment. Hoe dichter we bij de top kwamen hoe meer ik ging denken dat we verkeerd waren gelopen, want er was nog geen spoor van de prachtige Totensee. Na elke klim dacht ik: Nou achter dit stukje dan? Maar nee.. Nada. Na twee uur continue klimmen, van stijl omhoog tot vervelende kuitenbijters had ik het helemaal gehad.
We besloten tot een huisje te lopen, dit stond halverwege de top. Maar ik dacht dat daarachter de Totensee zou zijn en zo niet zouden we vast wel mooie uitzichten te zien krijgen.
Ons karma zou ons karma niet zijn als we na een helse tocht bij het huisje aankwamen en daarachter geen Totonsee zagen... Tot we eens goed om ons heenkeken waar we langs waren gelopen... Daar bleek een vreselijk klein, nog net niet afzichtelijk meertje te liggen. Was dat de Totensee? Had ik daar twee uur voor afgezien? Voor dat plasje? Blijkbaar.... Onderweg al de bikini aangedaan om hopelijk daar te kunnen zwemmen.. Maar voor niets, want bij alleen al aanraken kreeg je al bijna een enge ziekte. (en toch zat er een gezinnetje die hun kinderen gewoon dat water in hun mond lieten nemen!!)
Bij het huisje had je wel een mooi uitzicht over alles om je heen en dat maakte de toch (achteraf) toch wel de moeite waard. Het huisje bleek meer te zijn dan gewoon een huisje, maar een soort tempeltje. Van een Jezus aan de muur tot kerkbankjes. Overal stonden foto’s en rouwadvertenties van overleden geliefden. Toch wel een heel bizar tafereel wat vrij veel indruk maakte.
Een half uurtje later besloten we maar voorzichtig aan de terugweg te beginnen. Steeds hadden we het idee van: Jeetje hebben we zover gelopen!! Want het was nog een behoorlijke tippel terug in een hoog tempo.
Het duurde zo’n half uur voor we weer terugwaren bij de auto.
Moe maar voldaan dat we zo’n eind hadden gelopen gingen we terug naar ons appartement waar we dankbaar nog even een duik namen in het koude zwembad en na een stevige maaltijd lekker de hele avond hebben zitten kaarten en ’s avonds nog hebben gekeken naar het onweer.
18 augustus 2011, hoera, een rustdag!! We waren om 8 uur al helemaal wakker, dus na een heerlijk ontbijtje in de zon hebben we ons verplaatst naar het zwembad en konden we daar in het zonnetje zitten.
Uren spelletjes doen, lezen, foto’s maken, zonnen, zwemmen... Wat een heerlijkheid!
We hebben ons heerlijk vermaakt en zijn lekker bijgekleurd! 7 uur lang bij het zwembad liggen was wel genoeg en we besloten om na een douche lekker uit eten te gaan in het kleine dorpje onderaan de berg.
Het pizzeria’tje waar we al eerder hadden gegeten was helaas dicht en we moesten noodgedwongen opzoek naar een andere pizzeria. Met succes. We hebben allebei een heerlijke pizza op (Rick helaas met veel champignons die hij er allemaal af moest vissen). Na een paar slokken uit mijn glas met Jus d’orange vloog er een wesp in en vroeg ik vriendelijk aan de serveerster of ik een nieuwe mocht. Vriendelijk als ze was kreeg ik er nog 1tje, maar wat bleek later bij de rekening, dat ze deze er gewoon op had gezet, terwijl er hooguit een paar slokken uit waren. Dus assertief als ik ben gezegd dat ik het hier niet mee eens ben en daar niet voor wilde betalen. Van de andere serveerster moest dat toch, maar na volhouden hoefde we hem uiteindelijk toch niet te betalen. Hoezee! 3 euro in onze zak gehouden :) Als toetje nog een ijsje gehaald, heerlijk!!
Eerst maar eens het dorpje. Het leek zo leuk toen we erdoor reden, maar om daar te winkelen is het toch wel wat minder leuk. Het is een vreselijk druk en touristisch dorpje. Het kost al de grootste moeite om je auto kwijt te raken daar. Daarna opzoek naar een postkantoor zodat we de kaarten konden posten. Helaas na een uur zoeken hadden we die nog niet gevonden en hebben we via de tourist information een ander winkeltje gevonden die wel postzegels verkocht. Snel alle kaarten beplakt en op de bus gedaan.
Wat wel heel lieflijk was in dit dorpje was dat er zo’n 4 tot 6 agenten continue het verkeer staan te regelen, zelfs op een zebrapad... Vrij typisch vonden wij.
De supermarkt in dit dorpje was gelukkig wat groter dan de gemiddelde supermarkt in Italie, maar met de auto haast niet te bereiken. Ook verkopen ze geen gewone dingen als creme fraiche... Dit keer wel kip gevonden, dat is toch ook wel redelijk bijzonder aangezien ze dat nergens anders hier verkochten. Ook heerlijke Milka chocolade gevonden, wat een feest!
Al met al, niet helemaal geslaagd in deze supermarkt en we hebben het nu maar opgegeven, dan maar een keer extra uit eten.
Het weer was zo goed dat we besloten om naar de ‘Totensee’ te lopen. Dit was, dachten wij, een heel mooi groot meer nabij de top van de Villandersberg (ruim 2000 meter).
Enthousiast gingen wij, inclusief drinkzak en prikstokjes, opweg naar de o zo mooie Totensee.
De heenreis duurde zo’n 2 uur, een 2 uur die vooral bij mij z’n tol eistte. Wat was ik het zat op een gegeven moment. Hoe dichter we bij de top kwamen hoe meer ik ging denken dat we verkeerd waren gelopen, want er was nog geen spoor van de prachtige Totensee. Na elke klim dacht ik: Nou achter dit stukje dan? Maar nee.. Nada. Na twee uur continue klimmen, van stijl omhoog tot vervelende kuitenbijters had ik het helemaal gehad.
We besloten tot een huisje te lopen, dit stond halverwege de top. Maar ik dacht dat daarachter de Totensee zou zijn en zo niet zouden we vast wel mooie uitzichten te zien krijgen.
Ons karma zou ons karma niet zijn als we na een helse tocht bij het huisje aankwamen en daarachter geen Totonsee zagen... Tot we eens goed om ons heenkeken waar we langs waren gelopen... Daar bleek een vreselijk klein, nog net niet afzichtelijk meertje te liggen. Was dat de Totensee? Had ik daar twee uur voor afgezien? Voor dat plasje? Blijkbaar.... Onderweg al de bikini aangedaan om hopelijk daar te kunnen zwemmen.. Maar voor niets, want bij alleen al aanraken kreeg je al bijna een enge ziekte. (en toch zat er een gezinnetje die hun kinderen gewoon dat water in hun mond lieten nemen!!)
Bij het huisje had je wel een mooi uitzicht over alles om je heen en dat maakte de toch (achteraf) toch wel de moeite waard. Het huisje bleek meer te zijn dan gewoon een huisje, maar een soort tempeltje. Van een Jezus aan de muur tot kerkbankjes. Overal stonden foto’s en rouwadvertenties van overleden geliefden. Toch wel een heel bizar tafereel wat vrij veel indruk maakte.
Een half uurtje later besloten we maar voorzichtig aan de terugweg te beginnen. Steeds hadden we het idee van: Jeetje hebben we zover gelopen!! Want het was nog een behoorlijke tippel terug in een hoog tempo.
Het duurde zo’n half uur voor we weer terugwaren bij de auto.
Moe maar voldaan dat we zo’n eind hadden gelopen gingen we terug naar ons appartement waar we dankbaar nog even een duik namen in het koude zwembad en na een stevige maaltijd lekker de hele avond hebben zitten kaarten en ’s avonds nog hebben gekeken naar het onweer.
18 augustus 2011, hoera, een rustdag!! We waren om 8 uur al helemaal wakker, dus na een heerlijk ontbijtje in de zon hebben we ons verplaatst naar het zwembad en konden we daar in het zonnetje zitten.
Uren spelletjes doen, lezen, foto’s maken, zonnen, zwemmen... Wat een heerlijkheid!
We hebben ons heerlijk vermaakt en zijn lekker bijgekleurd! 7 uur lang bij het zwembad liggen was wel genoeg en we besloten om na een douche lekker uit eten te gaan in het kleine dorpje onderaan de berg.
Het pizzeria’tje waar we al eerder hadden gegeten was helaas dicht en we moesten noodgedwongen opzoek naar een andere pizzeria. Met succes. We hebben allebei een heerlijke pizza op (Rick helaas met veel champignons die hij er allemaal af moest vissen). Na een paar slokken uit mijn glas met Jus d’orange vloog er een wesp in en vroeg ik vriendelijk aan de serveerster of ik een nieuwe mocht. Vriendelijk als ze was kreeg ik er nog 1tje, maar wat bleek later bij de rekening, dat ze deze er gewoon op had gezet, terwijl er hooguit een paar slokken uit waren. Dus assertief als ik ben gezegd dat ik het hier niet mee eens ben en daar niet voor wilde betalen. Van de andere serveerster moest dat toch, maar na volhouden hoefde we hem uiteindelijk toch niet te betalen. Hoezee! 3 euro in onze zak gehouden :) Als toetje nog een ijsje gehaald, heerlijk!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
