24 en 25 augustus
Door: Nathalie
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
11 December 2011 | Italië, Villandro - Villanders
24 augustus 2011, een soort van rustdag. Wat inhoud, geen actieve wandeling gepland. Rust voor de grote trip van morgen naar de Drei Zinnen. We hadden op een landkaart bij de Pragster Wildsee gezien dat er even verderop nog wat meertjes waren, dus daar wilden we vandaag heengaan, om ons zo ook goed te kunnen oriënteren over waar we de volgende dag moesten wezen voor onze wandeling. Dus hup de auto in voor een rit van zo’n 2 uur.
Eindelijk bij het eerste meer aangekomen bleek dit een vreselijk bruinachtig, viezig meertje te zijn, nouja, niet eens gestopt en direct doorgereden naar het volgende meertje wat verderop lag.
Daar werden we al helemaal niet vrolijk van, de helft ervan lag droog en het water wat er nog instond zat vol met groene smurrie. Ook niet echt zwembaar dus! Helaas.
Omdat de weg naar de Drei Zinnen verderop deze weg weer lag konden we doorrijden.
Uiteindelijk kwamen we bij een tolachtige weg, waar we 22.00 euro moesten betalen om zo bij de Drei Zinnen te kunnen komen. Dit dus maar niet gedaan, want voor alleen even kijken is dat wel wat duur. Ietwat onbevredigd weer opweg naar het appartement.
Gelukkig kwamen we onderweg nog een lieflijk klein stroompje bergwater tegen waar we nog zo’n 3 kwartier bij hebben gezeten. Het water was zo koud! Je kon er niet eens instaan zo koud, je voeten schoten direct in de kramp! Maar erg verkoelend en leuk om bij te zitten, aangezien de temperatuur weer opliep inmiddels tegen de 30 graden.
Eenmaal weer terug in het appartement na een rit van ruim 2 uur, lekker gekookt (orginele italiaanse pasta met worstjes) en nog wat zitten kaarten. Helaas werd onze avond ruw verstoord door een wesp die het nodig vond om me tussen mijn tenen te steken wat het nodige ongemak en pijn met zich meebracht. Niet alleen heeft deze wesp mijn haat jegens wespen vergroot, ook bracht hij onze wandeling voor morgen in gevaar, want ik kon nauwelijks op mijn voet staan. Ook het slapen was erg vervelend, wat deed mijn voet pijn zeg!! Hopelijk zou het wegtrekken.
25 augustus 2011, 5.15 de wekker, want onze ‘trip from hell’ zou vandaag gaan gebeuren. De wandeling der wandelingen. De wandeling van de Drei Zinnen, Tre Cime di Lavaredo.
Helaas was de pijn in mijn voet nog steeds aanwezig door de vervelende wespensteek, maar dapper na wat pijnstillers toch de bergschoenen in, want een stomme wespensteek zou onze wandeling toch niet verpesten zeker! Om 6.45 zaten we, een kwartier achter op schema, in de auto opweg naar de Drei Zinnen.
Het reed ontzettend snel aan zonder files, in tegenstelling tot de andere twee dagen. Om kwart voor 9 parkeerden we de auto en stonden we direct oog in oog met de prachtige ‘Drei Zinnen’ en al het moois eromheen. De uitzichten waren adembenemend. Je keek een diepe vallei in omringd door bergen waar de mist nog tussen hing.
Hier moesten we direct maar wat foto’s van maken want dit zouden ze thuis NOOIT geloven :).
We waren niet de enige met dit idee, een aardige oosterijkse man stond daar al een geruime tijd om de sterren, zonsopkomst en de mist te fotograferen. Na een leuk praatje waar hij nog even tussen neus en lippen door vertelde dat hij fotograaf is van beroep, zijn wij begonnen aan de wandeling.
Na een stuk wandelen kon je een stukje de berg af om daar twee monumenten te bekijken. De uitzichten vanaf daar waren nog mooier dan eerst en we hebben besloten om daar een tijdje te blijven, weg van het drukke touristenpad. Het geeft toch wel een kick als je op de rand van een klif zit te kaarten, ligt te zonnen en genieten van het prachtige uitzicht. Eng is het wel, één misstap of uitglijden zou betekenen dat je honderden meters naar beneden zou vallen met een zekerheid van dat je het niet zou overleven. Gelukkig hadden wij de ervaring (haha) en de prikstokjes wat dit alles voorkwam. Na zo’n klein uurtje wilden we toch nog een stukje verder lopen, in de hoop de mooie meertjes achter de Drei Zinnen te zien voordat mijn voet het op zou geven. Dus terug het drukke touristische pad op en verder lopen.
Na zo’n half uurtje kwamen we uit op een uitzichtpunt met een fenomenaal uitzicht over een kleine vallei omringd door de mooiste bergen die je je maar voor kan stellen met als kersje op de slagroom, de Drei Zinnen. Wat ben je toch een klein mensje vergeleken met die immense rotsblokken.
Voetje hield zich goed en wij wilden ook nog helemaal niet terug, dus ons losgemaakt van de touristen en het niet touristische pad genomen. Wat was ik dankbaar voor mijn prikstokjes!
Nu wil ik van tevoren even vertellen. Als je het hele pad overzag vanaf het uitzichtpunt, leek het een prachtig uitgestippeld wandelpad. Dit was in het begin ook wel zo, maar later was er niets meer wat leek op een wandelpad.
Eerst maar het eerste stukje. Hier scheiden de wegen van de touristen en de wat meer getraindere wandelaars. Een pad wat goed te doen is, wel gevaarlijk maar met prikstokjes en wat ervaring niet levensgevaarlijk. We kwamen uit bij een prachtige rotspartij die naar beneden was gevallen dus waar we mooi op uit konden rusten, foto’s maken en genieten van alles om ons heen.
Daarna moesten we verder. Maar waar is dat pad gebleven wat we zagen vanaf het uitzichtpunt? In geen velden of wegen te bekennen. Dat betekende dat je als een soort berggeit over rotsblokken moest klauteren, handen en voeten gebruiken, maar wat wel enorm gaaf is om te doen en relatief ongevaarlijk als je weet wat je doet en niet overenthousiast wordt.
Toch waren we blij toen we uiteindelijk weer op een soort van pad uitkwamen. Onze blijdschap was van korte duur, want het pad waarop we liepen werd steeds onduidelijker tot we ons ineens bevonden op miljoenen rotsblokjes ter grote van een voetbal. Je had geen idee welke er vastlagen en welke niet. Hierdoor werd het erg spannend om daar te lopen en had ik na 10 minuten het wel helemaal gehad en wilde ik eigenlijk niet verder. Maar dat is erg jammer, want je MOET wel verder. Als je teruggaat krijg je precies weer hetzelfde. Dus van stoppen was er geen sprake.
Gelukkig komt aan alles een eind, zo ook aan dit stuk. Wat was ik blij toen we weer iets van een weggetje zagen waar je ongeveer kon zien waar je liep. Deze blijdschap sloeg om in euforie en ik wilde toen wel erg graag de bergen aanraken waar we langsliepen. Maar we liepen zo halverwege de voet van de bergen en omhoog was best wel een stukje nog. Maar dapper als we zijn begonnen we bij het volgende rotsenpad aan onze weg omhoog. (eerder was niet te doen, dat was alleen maar zand met losliggende steentjes waardoor je met hetzelfde gangetje weer naar beneden gleed, te gevaarlijk) Maar ook dit rotspad bleek wat gevaarlijker dan ingeschat en naar de berg bleek ook nog wel iets verder als gepland. Dus dit hebben we maar opgegeven. Na nog heel veel klauteren, klimmen, kwamen we dan, EINDELIJK, uit op een redelijk fatsoenlijk pad wat ons verder om de berg leidde. Zo sloten we ook onze wandeling af, na 6 uur waren we rond de Drei Zinnen gelopen.
Het heeft ons veel inspanning gekost met al dat klim en klauterwerk op de rotsen, het heeft ons een adrenalinekick gegeven waar je u tegen zegt, het heeft mij vooral ook heel wat doodsangsten laten voelen, maar vooral uiteindelijk zijn we zo trots op onszelf dat we dat allemaal gedaan hebben en is dit een prachtige afsluitende wandeling van een geweldige vakantie.
We hebben onszelf beloofd, dit soort vakanties gaan er veel en veel vaker komen. Geen saaie strandvakantie voor ons! Lekker bergbeklimmen!
En zo kwam ook een einde aan deze prachtige vakantie!! :)
Eindelijk bij het eerste meer aangekomen bleek dit een vreselijk bruinachtig, viezig meertje te zijn, nouja, niet eens gestopt en direct doorgereden naar het volgende meertje wat verderop lag.
Daar werden we al helemaal niet vrolijk van, de helft ervan lag droog en het water wat er nog instond zat vol met groene smurrie. Ook niet echt zwembaar dus! Helaas.
Omdat de weg naar de Drei Zinnen verderop deze weg weer lag konden we doorrijden.
Uiteindelijk kwamen we bij een tolachtige weg, waar we 22.00 euro moesten betalen om zo bij de Drei Zinnen te kunnen komen. Dit dus maar niet gedaan, want voor alleen even kijken is dat wel wat duur. Ietwat onbevredigd weer opweg naar het appartement.
Gelukkig kwamen we onderweg nog een lieflijk klein stroompje bergwater tegen waar we nog zo’n 3 kwartier bij hebben gezeten. Het water was zo koud! Je kon er niet eens instaan zo koud, je voeten schoten direct in de kramp! Maar erg verkoelend en leuk om bij te zitten, aangezien de temperatuur weer opliep inmiddels tegen de 30 graden.
Eenmaal weer terug in het appartement na een rit van ruim 2 uur, lekker gekookt (orginele italiaanse pasta met worstjes) en nog wat zitten kaarten. Helaas werd onze avond ruw verstoord door een wesp die het nodig vond om me tussen mijn tenen te steken wat het nodige ongemak en pijn met zich meebracht. Niet alleen heeft deze wesp mijn haat jegens wespen vergroot, ook bracht hij onze wandeling voor morgen in gevaar, want ik kon nauwelijks op mijn voet staan. Ook het slapen was erg vervelend, wat deed mijn voet pijn zeg!! Hopelijk zou het wegtrekken.
25 augustus 2011, 5.15 de wekker, want onze ‘trip from hell’ zou vandaag gaan gebeuren. De wandeling der wandelingen. De wandeling van de Drei Zinnen, Tre Cime di Lavaredo.
Helaas was de pijn in mijn voet nog steeds aanwezig door de vervelende wespensteek, maar dapper na wat pijnstillers toch de bergschoenen in, want een stomme wespensteek zou onze wandeling toch niet verpesten zeker! Om 6.45 zaten we, een kwartier achter op schema, in de auto opweg naar de Drei Zinnen.
Het reed ontzettend snel aan zonder files, in tegenstelling tot de andere twee dagen. Om kwart voor 9 parkeerden we de auto en stonden we direct oog in oog met de prachtige ‘Drei Zinnen’ en al het moois eromheen. De uitzichten waren adembenemend. Je keek een diepe vallei in omringd door bergen waar de mist nog tussen hing.
Hier moesten we direct maar wat foto’s van maken want dit zouden ze thuis NOOIT geloven :).
We waren niet de enige met dit idee, een aardige oosterijkse man stond daar al een geruime tijd om de sterren, zonsopkomst en de mist te fotograferen. Na een leuk praatje waar hij nog even tussen neus en lippen door vertelde dat hij fotograaf is van beroep, zijn wij begonnen aan de wandeling.
Na een stuk wandelen kon je een stukje de berg af om daar twee monumenten te bekijken. De uitzichten vanaf daar waren nog mooier dan eerst en we hebben besloten om daar een tijdje te blijven, weg van het drukke touristenpad. Het geeft toch wel een kick als je op de rand van een klif zit te kaarten, ligt te zonnen en genieten van het prachtige uitzicht. Eng is het wel, één misstap of uitglijden zou betekenen dat je honderden meters naar beneden zou vallen met een zekerheid van dat je het niet zou overleven. Gelukkig hadden wij de ervaring (haha) en de prikstokjes wat dit alles voorkwam. Na zo’n klein uurtje wilden we toch nog een stukje verder lopen, in de hoop de mooie meertjes achter de Drei Zinnen te zien voordat mijn voet het op zou geven. Dus terug het drukke touristische pad op en verder lopen.
Na zo’n half uurtje kwamen we uit op een uitzichtpunt met een fenomenaal uitzicht over een kleine vallei omringd door de mooiste bergen die je je maar voor kan stellen met als kersje op de slagroom, de Drei Zinnen. Wat ben je toch een klein mensje vergeleken met die immense rotsblokken.
Voetje hield zich goed en wij wilden ook nog helemaal niet terug, dus ons losgemaakt van de touristen en het niet touristische pad genomen. Wat was ik dankbaar voor mijn prikstokjes!
Nu wil ik van tevoren even vertellen. Als je het hele pad overzag vanaf het uitzichtpunt, leek het een prachtig uitgestippeld wandelpad. Dit was in het begin ook wel zo, maar later was er niets meer wat leek op een wandelpad.
Eerst maar het eerste stukje. Hier scheiden de wegen van de touristen en de wat meer getraindere wandelaars. Een pad wat goed te doen is, wel gevaarlijk maar met prikstokjes en wat ervaring niet levensgevaarlijk. We kwamen uit bij een prachtige rotspartij die naar beneden was gevallen dus waar we mooi op uit konden rusten, foto’s maken en genieten van alles om ons heen.
Daarna moesten we verder. Maar waar is dat pad gebleven wat we zagen vanaf het uitzichtpunt? In geen velden of wegen te bekennen. Dat betekende dat je als een soort berggeit over rotsblokken moest klauteren, handen en voeten gebruiken, maar wat wel enorm gaaf is om te doen en relatief ongevaarlijk als je weet wat je doet en niet overenthousiast wordt.
Toch waren we blij toen we uiteindelijk weer op een soort van pad uitkwamen. Onze blijdschap was van korte duur, want het pad waarop we liepen werd steeds onduidelijker tot we ons ineens bevonden op miljoenen rotsblokjes ter grote van een voetbal. Je had geen idee welke er vastlagen en welke niet. Hierdoor werd het erg spannend om daar te lopen en had ik na 10 minuten het wel helemaal gehad en wilde ik eigenlijk niet verder. Maar dat is erg jammer, want je MOET wel verder. Als je teruggaat krijg je precies weer hetzelfde. Dus van stoppen was er geen sprake.
Gelukkig komt aan alles een eind, zo ook aan dit stuk. Wat was ik blij toen we weer iets van een weggetje zagen waar je ongeveer kon zien waar je liep. Deze blijdschap sloeg om in euforie en ik wilde toen wel erg graag de bergen aanraken waar we langsliepen. Maar we liepen zo halverwege de voet van de bergen en omhoog was best wel een stukje nog. Maar dapper als we zijn begonnen we bij het volgende rotsenpad aan onze weg omhoog. (eerder was niet te doen, dat was alleen maar zand met losliggende steentjes waardoor je met hetzelfde gangetje weer naar beneden gleed, te gevaarlijk) Maar ook dit rotspad bleek wat gevaarlijker dan ingeschat en naar de berg bleek ook nog wel iets verder als gepland. Dus dit hebben we maar opgegeven. Na nog heel veel klauteren, klimmen, kwamen we dan, EINDELIJK, uit op een redelijk fatsoenlijk pad wat ons verder om de berg leidde. Zo sloten we ook onze wandeling af, na 6 uur waren we rond de Drei Zinnen gelopen.
Het heeft ons veel inspanning gekost met al dat klim en klauterwerk op de rotsen, het heeft ons een adrenalinekick gegeven waar je u tegen zegt, het heeft mij vooral ook heel wat doodsangsten laten voelen, maar vooral uiteindelijk zijn we zo trots op onszelf dat we dat allemaal gedaan hebben en is dit een prachtige afsluitende wandeling van een geweldige vakantie.
We hebben onszelf beloofd, dit soort vakanties gaan er veel en veel vaker komen. Geen saaie strandvakantie voor ons! Lekker bergbeklimmen!
En zo kwam ook een einde aan deze prachtige vakantie!! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
