21 augustus

21 augustus 2011, het plan was de ‘Drei Zinnen’. Helaas was dat niet in te voeren op de TomTom dus hebben we maar in de omgeving daarvan een plaatsje opgezocht en dat ingevoerd. Het was zo’n 2 uur rijden welke erg onconfortabel waren omdat we in een beste file kwamen te staan en het ontzettend warm was in de auto, ondanks de airco.
Naarmate we onze eindbestemming naderden gingen we goed op de bordjes letten om daar iets op te vangen over waar we heen moesten. Ineens stond er ‘Lago di Braies’ op de bordjes, dus Rick op de remmen om af te slaan, want dit leek ons ook wel vrij mooi.
Wat bleek, dit meer lag in het natuurpark ‘Fanes-Sennes-Braies’ en dit stond ook op ons lijstje dat we dit eigenlijk wel erg graag wilden zien en het ‘Lago di Braies’ bleek de andere naam te hebben: Pragster Wildsee. Iets wat we op de postkaarten hebben gezien en HEEL graag wilden zien in het echt maar niet op de kaart konden vinden. De ‘Drei Zinnen’ plannen dus even de ijskast in en blij zijn met onze onverwachtse vonst.
Het bleek wel een ontzettende touristisch gebeuren te zijn daar en ze hadden net 2 bussen gevuld met verzorgingshuisbewoners daar uitgelaten dus het was een drukte van jewelste.
Snel wat foto’s gemaakt en onze tocht rond het meer begonnen, want vanaf de ‘beginoever’ kon je verschillende strandjes zien waar we konden genieten van het mooie uitzicht.
De wandelroute bleken we iets onderschat te hebben. Goed te doen hoor, absoluut, maar er zaten wat pittige klimstukjes in en wat stijle dalingen, wat nog eens extra werd bemoeilijkt door al die touristen die daar compleet onvoorbereid op hun birkenstocks liepen.
Beiden wat geirriteerd door al die touristen zochten echt een plekje waar we even rustig konden zitten om te genieten van het uitzicht op het werkelijk adembenemende meer omringd door bergen.
Ons karma was ons goed gezind en we vonden een mooi stukje ‘strand’ waar niemand was en waar we compleet afgezonderd zaten van elke vorm van tourisme.
Het enige (vrij grote) nadeel was dat we op duizenden grote, kleine, middelmatige, puntige en ronde steentjes zaten, ietswat oncomfortabel. Wat zag het water er lekker uit zeg! Ik wist niet zo goed of we er nu konden zwemmen of niet, maar dat maakte ook niet zoveel uit, aangezien ik toch geen bikini aanhad. Maar toen ik zag dat er in de verte mensen aan het zwemmen waren wilde ik toch wel erg graag ook! Om te beginnen eerst maar eens met de voeten in het water zitten en bijna een uur lang steentjes over het water laten stuiteren, met een persoonlijk record van 4 keer stuiteren!
Na een uur hadden meerdere touristen ons plekje ontdekt en werd het wat drukker. Één meneer was erg dapper en die ging zwemmen. Toen was het voor mij duidelijk: ik ga me omkleden en ik wil zwemmen.
Maar met aan beide kanten mensen en zo’n 5 meter omhoog allemaal langslopende touristen is omkleden nog niet zo makkelijk, maar na wat rommelen toch uiteindelijk gelukt om m’n bikini aan te krijgen zonder dat ik een showtje weg heb staan geven voor onschuldige touristen.

Met bergschoenen lopen die stenen waar we al een uur op zaten al niet, laat staan op je blote voeten, auw, auw!! En de eerste 3/4 meter het water in lagen er allemaal nog van die stenen, dus van rustig en beheerst het water inlopen was geen sprake. Halverwege val je gewoon om omdat je de pijn in je voeten niet meer aankan. Nu moet je weten dat in een normaal zwembad wat koud is, ik het al helemaal niet leuk vind om er in 1 keer in te vallen omdat het zo koud is altijd, maar het ligt nog even anders bij een bergmeer wat de 10 graden nog niet eens haalt. ZO KOUD!
Je merkt direct dat het ademhalen moeilijker gaat en je moeite hebt met je bewegen. Dus ik was vrij snel het diepe weer uit en heb nog zo’n 20 minuten op het randje gezeten, want het was een welkome afkoeling, het was zeker een graad of 30-35 inmiddels.
Rick geeft er niet zo om dus het omkleden was voor hem vrij gemakkelijk en met een duik in het ijskoude water kwam voor hem een droom uit, namelijk zwemmen in een bergmeer.
Snel nog wat foto’s gemaakt van ons apart en ons tweeën in het water, toen er snel weer uit voordat de onderkoelingsverschijnselen optraden.

Toen wat touristen weggingen van een mooi plekje in de schaduw besloten we dat we daar wilden zitten, want in de zon was het echt te warm en we voelden hem flink branden op onze schoudertjes.
Rick dapper zijn bergschoenen aangetrokken om die 10 meter te lopen, ik zag dit niet zo zitten met mijn blaar dus besloot daarheen te zwemmen. Het was maar een klein stukje maar wat gaat alles traag en wat duurt het lang als het water zo koud is. Half onderkoeld en klappertanden kwam ik dan ook uit het water, gelukkig is het in de italiaanse temperaturen niet zo moeilijk om weer op te warmen. Hierna me dan ook lekker weer omgekleed (je wordt er steeds beter in!) en nog met bewondering naar vriendjelief gekeken die nog, dapper tot op het bot, een stukje ging zwemmen.

Nadat we beiden weer helemaal aangekleed waren, bergschoenen aan, prikstokjes gereed en rugzakken op de rug hadden, hebben we onze wandeling om het meer afgemaakt om vervolgens bij een vreselijk souveniershopje nog wat (echt super leuke) kaartjes te kopen en onze lange reis naar het appartement weer te beginnen.
Om deze dag weer goed af te sluiten hebben we (ja, weer) pizza gegeten bij ons lieflijke pizzeriaatje wat gelukkig weer open was. Ik durfde niet zo goed iets nieuws te nemen dus ik heb weer dezelfde pizza genomen en Rick was gedurft genoeg om een nieuwe te proberen, welke gelukkig goed beviel!
Super vroeg naar bed, want de volgende dag zou onze reis vroeg beginnen, opweg naar de Sella Gruppo.