22 en 23 augustus

22 augustus 2011, onze langverwachte reis naar de Sella Gruppo. Om 6 uur fris en fruitig op om vervolgens om half 9, perfect volgens planning te arriveren.
De Sella Gruppo is een enorm gebergte, enorm geliefd bij de echte bergbeklimmers, die kunnen daar naar hartelust naar de hoogste top klimmen. Ook wandelaars konden hun hart ophalen daar, met een enorme, slopende tocht naar boven. Wij vonden het toch prettiger om naar boven te gaan met de gondel om boven nog genoeg energie te hebben om de vele wandelroutes te kunnen lopen.

De gondel is een verhaal apart. Normaal bij gondels heb je de begeleiding niet echt nodig, nu stond er bij deze gondel 2 man klaar om je erin te helpen. En dit is meer dan nodig. Het zijn lange hele smalle kleine kokers waar je instaat en je je kont niet meer kan keren als je er met twee mensen en twee tassen instaat. Normale gondels minderen vaart zodat je er rustig in kan stappen. Deze niet... Ze gaan in een moordend tempo door waardoor je er in moet springen en je vervolgens nog een duw in je rug krijgt van begeleider nummer één. Begeleider nummer twee propt/gooit je partner er tenslotte bij en sluit het hokje af. Dit alles moet binnen enkele seconden gebeurt zijn.
Hierna begint een vrij lange, oncomfortabele, benauwde trip omhoog via een lange en stijle kabelbaan. Wat was deze eng zeg! En ook het idee dat je er ook nog eens uit moet.
Eenmaal boven wordt dat hokje opengegooit en wordt je er echt uit getrokken, waardoor je moeite krijgt met je evenwicht en half onderuit gaat. Gelukkig hebben we dit beide overleefd.

We waren boven, hoezee! Kom maar op met al de wandelroutes. Helaas bleven die uit. Er was een wandelstuk omhoog voor de bergbeklimmers en voor de wandelaars een hele lange weg naar beneden om de berg heen. Dit was niet waarvoor we naar boven kwamen! Aangezien ons gondelticket een heen en weer ticket was vonden we het ook zonde om naar beneden te lopen en zo behoorlijk wat geld weg te gooien. Terug omhoog lopen na een stuk lopen vonden we ook zonde en daar komt bij: het stuk naar beneden plus de berg rond was echt een griebesend, dus we hebben ons vermaakt met een klein stukje wandelen over moeilijk begaanbare paden, foto’s maken, eeuwige sneeuw aanraken, prachtige uitzichten en natregenen onder een waterval.

Op het hoogste stuk berg waren een aantal bergbeklimmers vreselijk enge dingen aan het doen (gewoon klimmen natuurlijk, maar ik vond het zo eng eruit zien!) en de mensen die al geruime tijd bij ons op een plek stonden bleven maar foto’s maken van de bergbeklimmers.
Dus ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg of het misschien familie was van die mensen die daar zo hoog aan het klimmen waren. Deze man vertelde vriendelijk dat het zijn dochter van 14 was die daar zo hoog aan het klimmen was. Wauw!! Het blijft toch wel een beetje een droom hoor, wat zij aan het doen was! En zo jong nog!!

Ietwat onbevredigd gingen we uiteindelijk terug naar de gondel om weer hetzelfde drama als op de heenweg te ervaren, blij toe vingen ze me beneden iets beter op dat ik niet weer bijna onderuit ging.
Maar nu waren we beneden.. Wat nu? Het was pas kwart voor 11 dus we hadden nog een hele dag, aangezien we de hele dag hadden uitgetrokken om de Sella Gruppo te doen. We besloten verder te rijden richting de Marmolada en daar kijken wat we konden doen.
Uiteindelijk vonden we in een leuk dorpje een gondel omhoog die je uiteindelijk met 3 gondelbanen tot bovenop de berg bracht.
Na de eerste gondel hebben we daar in een restaurantje taart zitten eten (aangezien ik hier al de hele dag trek in had en Rick hier gek om had gezeurd) en vervolgens de laatste twee gondels gedaan.

Bovenop de berg was er een mooi uitzicht maar de temperatuur was zo gestegen dat ik zo loom was geworden dat ik eigenlijk het niet zag zitten om nog veel te gaan lopen. Dus na wat foto’s van de omgeving en wat liggen zonnen toch maar weer terug naar beneden.

Daar het dorpje nog even in, opzoek naar een uiltje. Het dorp had namelijk een super schattig uiltje als mascotte. Nu was er in het dorpje geen enkele souveniershop te vinden, op één gesloten na. Dus dat ging helaas niet door. Als afkoeler wel een heus italiaans ijsje op. Dit was een goede maar tijdelijke verkoeling, zeker toen we in de (ZEER HETE) auto stapte en deze een respectabele buitentemperatuur aangaf van 38 graden. Lang leve de airco.
Een rit van 2 uur lag voor ons, pff! Maar gelukkig konden we nog even een duik nemen in het zwembad toen we weer bij het appartement aankwamen.
Na een stevige maaltijd van witte bonen in tomatensaus, aardappelpuree en twee hamburgers nog wat zitten kaarten, plannen maken voor morgen en rond een uur of 10 slapen.

23 augustus 2011, over twee dagen willen we de Drei Zinnen wandeling gaan doen, omdat dit een vrij heftige wandeling gaat worden die het nodige uithoudingsvermogen gaat kosten hadden we gisterenavond al besloten om vandaag en morgen rustig aan te doen om zo onze krachten te sparen.
We wilden nog wat souveniershopjes in om een cadeautje voor baby Britt te vinden dus zijn we naar Brixen gereden, een stadje op zo’n 15 minuutjes rijden en veel leuker dan Bolzano.
Een overvloed aan leuke winkeltjes met uiteindelijk een leuk knuffeltje met plaatselijke kledendracht aan voor baby Britt.
Leuk detail van de parkeergarage waar we in parkeerden. Er waren daar extra grote parkeerplekken met een bord erboven: alleen voor vrouwen! Hahaha!!

De rest van de dag hebben we heerlijk gezwommen, geslapen, gekaart, genoten van de zon, geschreven en gelezen. Een hele goede rustdag dus! Na een goede maaltijd van Noodles met kip en roerei waren we helemaal in onze nopjes en kon ik aan het reisverslag beginnen (ik liep tenslotte 2, bijna 3 dagen achter) en Rick nog lekker even lezen.