19 en 20 augustus

, lago di Carezza stond vandaag op het programma. Dat scheen een prachtig mooi blauw meer te zijn wat we op de postkaarten hadden gezien. Na wat opzoekwerk konden we dit gelukkig vinden op de kaart en zo zijn we met hulp van Jane daar terecht gekomen. We waren er vrij vroeg waardoor we nog een mooi parkeerplekje hadden. Het meer was ronduit prachtig. Diepblauw en omringd door een bos.. Een sprookjesachtig plaatje. Het meer was wel een zeer touristisch gebeuren en we konden niet in de buurt van het water komen omdat dit al sinds 1990 verboden was. Zonde! We besloten maar een stuk op een wandelroute te lopen door het bos. Doordat het nog zo vroeg was viel de zon nog prachtig door de bomen heen. Je waande je compleet in een elfen-scene van Lord of the Rings. Na wat foto’s zijn we doorgelopen en hebben een kleine wandeling gemaakt van zo’n 3 kwartier. We kwamen weer aan het meer uit en zijn de auto weer op gaan halen om wat door te rijden om te zien waar we uit zouden komen.

Na nog geen 10 minuten rijden kwamen we langs een gondel die ons een heel stuk op een berg bracht wat ons een prachtig uitzicht over de omgeving zou geven. Omdat we toch nog niet moe waren van het wandelen besloten we om met de gondel te gaan.
We hebben eerst zitten eten bij het restaurantje waar we uitkwamen na de gondel. Daar had je al een mooi uitzicht over de omgeving. Het stuk taart wat we daar hadden was echt heel bijzonder en lekker. Na deze suiker-boost konden we er weer helemaal voor gaan en begonnen we onze reis naar... Ja dat wisten we eigenlijk nog niet, het pad zag er goed begaanbaar en uitdagend uit dus we hadden er zin in.

Onderweg kregen we prachtige uitzichten te zien. Ook het wandelpad bleef ontzettend uitdagend, van gewone nette paden, tot losliggende stenen en rotsblokken. Wat waren we blij met onze prikstokjes! Bij een rustpunt stond op een enorm rotsblok een nog enormere adelaar. Na wat klauterwerk was het me gelukt om ernaast te zitten, dat was zeer de moeite waard! Niet alleen de foto is leuk, ook het uitzicht was erg mooi!
Het was een hele fijne en leuke wandeling. Tot we aan het eindpunt kwamen, een touristisch gebeuren, met restaurantjes en heel veel touristen. Dat viel enigsinds tegen. Gelukkig konden we nog een stukje doorlopen, de rust weer in om daar een hoog en groot rotsblok te beklimmen die ons ongetwijfeld een fenomenaal uitzicht zou geven over de omgeving van bergen en dalen waar we in stonden. Allemaal leuk, lief en aardig, tot ik op het punt kwam dat er handen en voeten gebruikt moesten worden om omhoog te klauteren en 1 misstap zou betekenen dat je tientallen meters naar beneden zou vallen op puntige rotsblokken en een zekere dood tegemoed zou gaan. Omhoog gaat dan nog wel, maar mij sloeg direct de paniek om het hart want dit moesten we ook weer naar beneden. Ook bovenop was het niet direct echt een mooi geasfalteerd stukje berg waar je op kon staan met een veilige railing eromheen en bankjes waar je op kon zitten. Nee, er was een klein looppaadje wat continue werd versiert met losliggende stenen die het vallen wel gemakkelijk maakte. Wat een doodsangsten heb ik gehad daar boven op dat rotsblok. Het uitzicht daarentegen was wel heel erg gaaf. Je keek kilometers ver over de prachtige bergen en groene weides in de dalen. Heel gaaf! De weg naar beneden was, zoals verwacht, ontzettend eng, helemaal met zo’n grote tas op je rug waardoor het bemoeilijkt wordt om alles zittend op je kont te doen. Helaas kreeg je ook de gelegenheid daar niet zo voor omdat veel stukken te smal of te diep waren om zittend te doen. Ik voelde me toen ook net de paus toen ik op mijn knietjes zat om onze lieve Heer te bedanken dat ik het naar beneden gaan had overleefd.
Iemand anders in het restaurant was iets minder fortuinelijk (of was het het slechte eten daar?) en moest door de traumahelicopter worden opgehaald. Dit alles gebeurde vlak voor onze neus. Machtig om te zien!! De terugweg was lang maar comfortabel (waarom valt het altijd de terugweg pas op hoever je eigenlijk gelopen hebt!?) en zeer moe en voldaan zaten we weer in de gondel terug naar de auto. Een dag om nooit te vergeten!

Ook werd onze avond erg leuk doordat het weer onverwachts omsloeg en we echt eerste rang zaten om het naderende onweer en regengordijn te zien. Het weer sloeg van het een op het andere moment om van heerlijk zonnig en warm naar een flinke wind, regen, kou en onweer.
Na honderden (oke, ook overdreven, maar in ieder geval, heel veel) foto’s had Rick eindelijk een aantal keer de flitsen erop! Een mooie afsluiter van een mooie dag!

20 augustus 2011, een blaar die ik na de wandeling naar de Totensee had opgedaan strooide voor vandaag roet in het eten. Ik kon eigenlijk niet echt de wandelschoenen in. Dus een onverwachtse rustdag. Met slippertjes aan even naar het dorpje beneden aan de berg geweest om daar voor Rick nieuwe wandelschoenen te kopen (zijne waren echt overleden nu) zodat we morgen weer een lekkere wandeling konden maken. De rest van de dag hebben we aan het zwembad doorgebracht. Het was een fijne 35 graden. Zonnen en lezen (binnen 2 dagen had ik de Da Vinci Code uit! Hoera!) afwisselen met zwemmen maakte onze dag volmaakt. ’s Avonds hebben we Kip Madras gegeten, met geimproviseerde creme fraiche, wat uiteindelijk nog heerlijk smaakte ook. De hele avond ons verder vermaakt met kaarten en iets te laat naar bed.