16 augustus

Zoals op weeronline aangegeven, was maandag 15/8/2011 een rotdag wat betreft het weer. We konden al niet buiten ontbijten omdat het te koud was en het lichtjes spetterde.
Omdat het zachtjes spetteren was omgeslagen in harde regen besloten we dat het een goede dag was om toch maar weer eens naar Bolzano te gaan omdat we het niet konden geloven dat het zo’n klein centrum als dat wij dachten, had. Zo konden we wat postkaarten kopen om te schrijven, daar was het tenslotte prachtig weer voor.

Ik had het nog niet eerder in het verslag genoemd maar na deze rit naar Bolzano is het toch de hoogste tijd. Wat heb ik een hekel aan autorijdende italianen.
Ze hebben werkelijk hun rijbewijs gewoon voor hun 18e verjaardag kado gekregen, zonder lessen, gewoon hup de auto in. Zebra’s snappen ze niet, gewoon doorrijden al willen (of zijn) er mensen (aan het) oversteken. Inhalen over een (dubbele) doorgetrokken streep vinden ze ook geen probleem, maar ook vlak voor een (onoverzichtelijke) bocht kan hier allemaal. Om het over het bumperkleven maar niet eens te hebben. Ook vinden italianen het heel normaal om op elk gewenst moment de remmen in te trappen en af te slaan, of juist hun auto voor die van jou te gooien met een snelheid dat ie nog net niet achteruit rijd.
Kortom: ze kunnen niet autorijden.

Een vreselijk regenachtige dag in Bolzano. Wij waren hier natuurlijk totaal niet op gekleed en liepen dan ook op slippertjes, met korte mouwen en broeken onder een paraplu (ja dat nog wel).
Het eerste kaartwinkeltje zijn we ingegaan en hebben daar al wat prachtige kaartjes van de Dolomieten weten te veroveren. Ook een tweede winkeltje had allerlei mooie kaarten.
Vlak voor we wilden gaan besloten we om, ondanks het vreselijke weer, toch een echt italiaans ijsje te nemen. Omdat een ijsje en een paraplu vasthouden niet heel handig is dachten we dat we wel even plaats konden nemen op het totaal verlaten, nauwelijks overdekte, terras van dit winkeltje.
Maar nog voor we konden gaan zitten kwam de dame die ons het ijs had verkocht achter ons aan en bracht niet meer uit dan: No, no, it’s to go!!
Kortom, wij van de drup van het terras, in de regen. Gelukkig konden we nog een klein overdekt plekje vinden waar we ons ijsje op konden eten. Toch iets wat onbevredigd weer terug naar Villanders, want voor dit weer waren we toch helemaal niet naar Italie gekomen!

Eenmaal terug in het appartement zo’n 12 kaarten geschreven, wat spelletjes gedaan, plaatsen opgezocht op de kaart naar aanleiding van de mooie foto’s die er op de postkaarten stonden waar we graag wilden wandelen en wat foto’s bewerkt. Tot onze verbazing bleek het weer toch ineens weer zo bij te trekken dat we om 15.00 besloten om nog even bij het zwembad te gaan zitten om een spelletje te kaarten en nog wat zon mee te pikken. De lucht was weer compleet open getrokken en de temperatuur liep al gauw op richting de 25 graden in de zon, heerlijk!
Om 17.00 besloten onze magen dat we honger hadden en wilden we toch wel graag een plaatselijke pizza eten. Je zou natuurlijk verwachten dat je in Italie op elke straathoek een pizzeria vind en dat ze in elk restaurant gewoon pizza’s verkopen.
Niets van dit alles bleek waar. Na een half uur lopen door Villanders, een half uur met de auto en na 6 kansloze pogingen bij verschillende restaurants hadden we dan eindelijk een pizzeria gevonden!
Een verschrikkelijk lieflijke pizzeria die veel weg had van de Efteling. Ze serveerden heerlijke pizza’s en avontuurlijk als wij zijn, allebei iets genomen wat we niet snapten (niet dat we ook maar iets snapte van wat op de kaart stond hoor!) en dat viel nog goed uit.
Ook de toetjes snapten we niets van en namen maar hetgeen waarvan wij dachten dat het lekker was. Dit beviel wederom erg goed, al weten we nog steeds niet wat we nu toch eigenlijk hebben gegeten.

Maagjes gevuld en zeer tevreden lagen we (ontzettend optijd) op bed om de volgende dag weer vroeg op te gaan, want dat werd onze eerste wandeldag!

16 augustus 2011, onze plannen waren om te gaan wandelen in Marmolada. Een postkaart liet twee prachtige meren zien die wij graag in het echt wilden zien.
Om 7.00 ging de wekker en na een wakker-word-douche had Rick al verse broodjes gehaald en konden we heerlijk in de zon ontbijten.
Na een lange autorit via prachtige plaatsen, leuke en bevolkte dorpjes en immense bergen (wat later de sella gruppo bleek te zijn) kwamen we geheel onverwachts na zo’n 1,5 uur rijden al aan in Marmolada. We dachten dat het een ongelofelijke zoektocht ging worden omdat we niet precies wisten waar we heen moesten, maar ineens was daar het meer wat we op de postkaarten hadden gezien. Achter het meer lag een prachtige berg vol met eeuwige sneeuw. Een heel imposant gezicht. Aan de andere kant van het meer lag een prachtig groene berg met bovenop een groot rotsenplateau. Typisch schots vonden wij.
Auto konden we gelukkig makkelijk parkeren en bepakt en bezakt gingen we opweg. Helaas bleven alle wandelroutes die we in ons hoofd hadden uit, want het bleek niet meer te zijn dan een lange rechte geasfalteerde weg die van een restaurantje naar een klein dorpje liep. Niks de bergen in dus!
Gelukkig konden we vrij gemakkelijk bij het meer komen en vanuit daar hadden we een prachtig uitzicht op de bergen om ons heen. Het water was ontzettend helder, zo helder dat je de vissen zag zwemmen. Snel schoenen uit en lekker het water in met m’n warme voetjes.
Na zo’n uurtje daar te hebben vertoeft en foto’s te hebben gemaakt wilden we toch wel graag wat wandelen dus zijn we naar het restaurantje gegaan om daar mogelijk wat informatie te krijgen over hoe we de sneeuwberg op konden.

Nu spreken ze hier in Italie eigenlijk of Italiaans, of Duits, maar geen engels of iets wat erop lijkt. Dus dingen vragen is al wat moeizaam. Gelukkig versta ik een aardig woordje duits dus kon de mevrouw van het restaurant ons vertellen hoe we de berg op konden met een gondel.
Helaas konden we de gondel die de sneeuwberg op ging niet vinden volgens de routebeschrijving van mevrouw, maar wel een gondel die de berg er tegenover, dus dat hebben we gedaan.
Blij toe uiteindelijk, want wat we daar voor uitzichten te zien kregen, geweldig!

We besloten om het hoogste deel van de berg te beklimmen zodat we een mooi overzicht kregen over de hele omgeving. Dapper begonnen we onze trip naar boven, om vervolgens na 100 meter al hijgend op een rotsblok te moeten gaan zitten om bij te komen. Het ging ineens wel behoorlijk stijl omhoog. Uitrusten was ook zo erg niet met alle mooie dingen om ons heen en het gaf ons voldoende tijd om foto’s te maken. Hoe hoger we kwamen en hoe onbegaanbaarder de paden werden, hoe prachtiger de uitzichten. Mazzelaars als we zijn kregen we ook het meer van boven te zien (precies zoals we het op de postkaart gezien hadden) wat echt een fenomenaal gezicht was! Een strak blauw meer met daarachter een immense besneeuwde berg. We bleven foto’s maken!
Het omhoog lopen kreeg steeds meer weg van klauteren, omdat we toch wel echt onze handen en voeten nodig hadden om over de vreselijk onbegaanbare paden te komen, helemaal met zo’n zware grote tas op je rug.
Maar op ons hoogste punt was het het allemaal wel waard!! We hebben daar heerlijk op een handdoek zitten eten en genieten van het uitzicht. Wat was het mooi! Als we nu de foto’s terugkijken kunnen we nog steeds moeilijk geloven dat wij dat echt hebben gezien en dat we daar echt hebben gezeten!

Na een uurtje te hebben uitgerust wilden we toch graag nog proberen wat hoger te komen en begonnen dapper aan onze toch verder omhoog. Helaas bleek dit toch iets te gevaarlijk en bleken we toch zekeringen nodig te hebben om verder omhoog te gaan. Dus maar besloten om weer naar beneden te gaan.
Rick voorop en hij dacht wel te weten waar we vandaan kwamen... Ik steeds: Ja maar dit hebben we op de heenweg echt niet gedaan hoor!!! Maar toch afdalen, over rollende stenen, gevaarlijke stukken en onverantwoorde wegen... Tot we echt beseften dat dit de weg niet was die we hadden genomen. Snel terug naar boven klauteren, even uitshacken (ja zo eng vond ik het) en via de juiste weg naar beneden. Niet dat deze zoveel beter begaanbaar was, maar deze had iig een ijzeren draad langs de zijkant hangen waar je je aan vast kon houden (of zekeren.)
Na zo’n 3 uurtjes waren we weer terug uit de gondel en zaten we weer in de auto terug.
Een avontuur om nooit te vergeten. Wat een uitzichten! Moe maar voldaan heerlijk optijd in bed!