14 augustus

Na een heerlijke dag even tijd gevonden om aan het verslag te beginnen van deze tot nu toe prachtige vakantie. We genieten volop van de prachtige omgeving, het echte vakantiegevoel en natuurlijk elkaar!
Om maar bij het begin te beginnen.. We zijn op 13 augustus om 1.30 gaan rijden richting de Dolomieten. We hadden gepland om binnen 14 uur aan te komen in Villanders.
Rick heeft de eerste vier uur gereden omdat ik toch wel erg nachtblind ben en niet durfde te rijden in het donker. We waren al een stuk in Duitsland toen het lichter werd en ik het over kon nemen.
Na zo’n 3,5 uur kwamen we al aardig in de richting van Oostenrijk en bij bergachtig gebied waar we weer zijn gewisseld. Helaas ging alles veel te makkelijk en moest er natuurlijk wel iets foutgaan, dus kwamen we in een file terecht. Er was een tunnel volledig afgesloten waardoor we al zeker een half uur in en buiten de auto hadden gewacht toen we toch maar besloten een hoop voorgangers te volgen en in de tegenovergestelde richting de snelweg oprit op te gaan om zo de file te omzeilen.
Dit bleek achteraf nog een hele goede keus ook. We zijn via de ‘touristische route’ gereden en kwamen daarmee over smalle (maar zeer druk bevolkte) bergpaden met prachtige uitzichten op groene rivieren (volgens Rick erg mineraalrijk, ik vond het net water met zeep) en hoge bergen. Wat voel je je dan ontzettend klein zeg! Al hebben we wel besloten, hoe mooi deze route ook was, dat we dit op de terugweg absoluut niet gaan doen, aangezien er de andere kant op echt tientallen kilometers file stond... We hadden gewoon medelijden met alle mensen die daarin stonden en aansloten aangezien wij nog wisten wat er ging komen voor hen!
Ook ons bleef een file niet bespaard en we hebben op nog een kwartier van het hotel nog zeker een half uur in de file gestaan.. Oorzaak helaas onbekend. Ineens reed het weer.. Toch redelijk frustrerend als je zo lang (ach, dat viel wel mee, maar na zoveel uur autorijden wil je maar één ding en dat is zeker niet in een oorzaakloze file staan!) in de file staat zonder dat er ook maar iets van een oorzaak is.

Nadat Jane (onze geliefde TomTom) ons had verteld dat we de bestemming hadden bereikt was ons appartement in nog geen velden of wegen te bekennen. Wat bleek... We moesten nog een kleine 1000 meter de berg omhoog. Inclusief 10 haarspelbochten waar ze lang niet altijd voldoende vangrail neerzetten naar mijn idee. Naast de haarspeltbochten waren er ook nog gewone, onoverzichtelijk bochten met een gegarandeerde dood door óf het ravijn inrijden óf een frontale botsing met een andere auto. Gelukkig waren de verkeersgoden ons goed gestemd en hebben we uiteindelijk ons hotel zonder kleerscheuren of krassen op de auto bereikt.
Nadat een zeer gebrekkig engels sprekende italiaan ons de kamer had laten zien en nog wat handige sluiproutes naar het zwembad konden we eindelijk de (overvol gepropte) auto gaan uitruimen en was daarmee onze vreselijk lange (en op sommige momenten oncomfortabele) autorit ten einde na zo’n 13 uur rijden.

Gelukkig was het weer hier in Villanders beter dan ze hadden voorspeld op weeronline, dus was het hier een aangename temperatuur van zo’n 25-30 graden zonder een spatje regen. Oververhit na het uitruimen van de auto en het uitruimen van de koffers en tassen namen we dan ook heel dankbaar een duik in het zwembad. Toch verwacht je dat een zwembad wat elke dag op kan warmen in de zon dat dat wel iets warmer is dan dompelbad temperatuur. Helaas, we hoefden nog net niet het ijs te breken dat op het zwembad zou kunnen staan maar koud was het zeker. Wel was het een hele goede manier om (heel snel, heel erg) af te koelen.
Om weer op te warmen (haha) nog een heerlijk warme douche en vervolgens een zeer onbevredigende maaltijd (gehaktballetjes in satesaus met witte rijst?!) en om 18.30 lagen we dan heerlijk in ons Villanders-bedje om een ruime 12 uur slaap te halen!

14 augustus, 7.00 uur ’s morgens. Onze dag begon! Helemaal uit onszelf wakker geworden na een hele lange goede nacht zodat we weer vol goede moed aan al onze plannen konden beginnen.
De zon kwam al op, waardoor ons toch al zo’n prachtige uitzicht op kleine dorpjes, rotsige en begroeide bergen en de vallei een goudgele gloed gaf. Het uitzicht was nog wat wazig door alle dauw en wolken die nog tussen de bergen hingen.
We konden in de zon buiten ontbijten en zagen langzaam de dauw optrekken en de wolken verdwijnen. Je voelt je toch een ontzettend gelukkig mens als je steeds verder kan kijken en steeds weer nieuwe bergen ziet opreizen in de verte.
Ondertussen maakten we de plannen voor deze dag. We waren er al snel uit dat we graag het dorpje wilden bekijken en proberen zo hoog mogelijk op de berg te komen.

Het dorpje Villanders is niets meer dan een paar hotels, een spar, een bank en een bakkerij. We besloten maar om direct verder door te rijden de berg op en hopelijk wat mooie uitzichten te zien en te fotograferen. Na weer de nodige haarspeltbochten kwamen we al gauw bij prachtige uitzichten waar we naar hartelust konden fotograferen en uiteindelijk zelfs nog een klein watervalletje waar Rick zich heeft kunnen vermaken met lange sluitertijden en stromend water en ik heerlijk heb kunnen genieten van de warme zon, het groene gras en het prachtige uitzicht. De foto’s uiteindelijk mogen er wezen! Al heeft het wat voeten in de aarde gehad.. Of in dit geval, voeten in het water gehad. De schoenen zijn nog steeds niet droog...

Inmiddels was de temperatuur gestegen tot 30 graden en vonden we dat het geen kwaad kon om eens lekker wat uurtjes ons te vermaken bij het zwembad. Het koude water gaf ons heerlijke verkoeling en we hebben goed aan ons kleurtje kunnen werken. Het zwembad bracht aan een hele hoop insecten ook wat anders dan verkoeling, namelijk een zeer vervelende verdrinkingsdood. Hierdoor lagen er behoorlijk wat insecten in het water en tot onze verbazing kwam wel een heel raar vogeltje deze eruit vissen... Op een klaarlichte, zonovergote dag vloog er gewoon een vleermuisje en deze vistte met gemak alle dode insecten uit het water. Handige stofzuiger! Helaas kwamen we erachter dat ik sommige plekken niet had ingesmeerd en Rick zich sowieso had moeten insmeren. Gevolg: Rick levend verbrand, ik slechts op bepaalde plekken. Maar gelukkig is er aftersun!

Rick wilde mij nog graag het beroemde italiaanse ijs laten proeven dus gingen we opzoek naar een ijswinkel. Dit bleek een onmogelijke missie. Na zo’n 30 kilometer rijden waren we aangekomen in Bolzano (grote stad schijnbaar!), waar het, omdat het zondag is, compleet uitgestorven was en er geen winkel open was.
Dus toch dan maar weer terug naar het hotel (weer 30 kilometer!) en daar vragen of ze ijs hadden.. en jawel hoor, ze bleken ook gewoon bij het hotel het ijs te hebben. Heerlijk ijs, maar volgens Rick nog niet het echte italiaanse ijs zoals hij het gewend is. Dus onze zoektocht gaat door!

Een heerlijke maaltijd gekookt van aardappelpuree, doperwtjes en een hamburger waarna we weer vol energie zaten om nog iets te gaan doen. Dus besloten we om te kijken of we een zonsondergang op de foto konden krijgen. We wisten niet of we ver moesten en gingen lopen dus toch maar onze wandelschoenen aangedaan. Ik kan vertellen.... Een rokje en wandelschoenen zijn geen match en dat vonden een hele hoop andere mensen ook! Eenmaal weer zo hoog mogelijk op de berg (wat al gauw 20 minuten rijden is) bleek dat een zonsondergang op de foto zetten niet ging lukken en ook de temperatuur daalde flink waar we niet op gekleed waren dus hebben we maar de keuze gemaakt, na wat mooie foto’s van de bergen en ons samen, terug te gaan naar het appartement en heerlijk op het balkon nog even te genieten van een baileys in de ambiance van kaarsjes en het geluid van schaapjes met bellen om (echt het zwitserland gevoel!).
Mazzelaars dat we zijn kregen we ook nog onweer te zien, niet heel spectaculair maar toch nog gelukt om het onweer twee keer te fotograferen! Wat een feest!
Hiermee komt ook een einde aan deze dag en dit verslag over dag één en twee.