Vrijdag 30 december 2011

Vrijdag 30 december 2011
Gisteravond werden we in de eetkamer van het hostel door twee medehostelers uitgenodigd om mee te rijden naar de pub. Een welkom aanbod, aangezien we zelf wel erg graag wilden gaan (live optredens met heuse Schotse bagpipe-muziek), maar na een lange dag wandelen écht geen zin meer hadden om te moeten lopen door het donker. Rond half 9 vertrokken we, pikten onderweg nog spontaan wat andere hostellers van straat op (er passen met gemak 7 mensen in een auto- 3 voorin, 4 achterin, geen probleem!) en kwamen aan in de Clacaigh Inn waar het al uitpuilde van de Schotten, toeristen, hikers en ander gespuis. Er heerste een heerlijk relaxede en gezellige sfeer in de pub, iedereen sprak je spontaan aan, stelde zich voor en wilde even een praatje maken. Allemaal heel laidback en ongedwongen, en vooral supergezellig! Toen we met één van onze hostelgenootjes onze en haar wandelplannen aan het doornemen waren, kwamen we er achter dat we eigenlijk alledrie nog erg graag de wandeling richting de ‘Hidden Valley’ wilden maken. Direct bood ze heel spontaan aan om morgenochtend ons mee te nemen met de auto naar de parkeerplaats langs de A82, waar deze wandeling begint. Superlief natuurlijk, dus meteen afgesproken de volgende ochtend om 08.00 te vertrekken vanaf het hostel.
Met de band eenmaal begonnen was er van gezellig kletsen echter geen sprake meer, want man, wat komt er een hoop geluid uit die doedelzakdingen! Het waren allemaal typisch leuke Schotse liedjes, wij waren compleet hyperactief en enthousiast in ieder geval :) Tijdens de pauze besloten we om even wat frisse lucht te gaan scheppen, en buiten in de kroeg werd er compleet spontaan en ongevraagd voor ons geregeld dat we met de briljante bagpipe-speler op de foto mochten. Intens gelukkig (oke, behoorlijk awkward, maar ik fleur het wat op) staan wij nu op de gevoelige plaat vastgelegd met een heuse Schotse celebrity (oke, 65+er met leuke hobby, maar nogmaals: ik fleur het graag wat op)! Al met al toch een leuk aandenken aan de avond, zullen we maar zeggen ;)

(Vrijdag)
Vanochtend vroeg opgestaan en vol knulligheden in het donker (we wilden onze roomies niet wakker maken natuurlijk) onze spullen alvast bij elkaar geraapt voor de wandeling. Na het ontbijt bleek het echter nog lang niet licht te zijn, dus besloten om nog even te wachten en uiteindelijk om kwart voor 9 vertrokken richting de carpark en de Hidden Valley.
De omgeving onderweg was geweldig en al snel waren we bij het carpark. Jenni had zich wat beter voorbereid dan wij, ze had een super handig regenpak, goed gevulde rugtas en was bestand tegen het schotse weer. Wij daarentegen waren gewoon met onze spijkerbroeken, ik (nathalie) dan nog wel bergschoenen maar Nikki bontlaarsjes en tot overmaat van ramp hadden we geen eten of drinken bij ons. Na even lopen hadden we hier al spijt van want we zagen al snel dat we dat wel goed konden gebruiken. De wandelpaden waren als die van de Ben Nevis en gevaarlijker. De regen maakte de toch al gladde stenen nog gladder en verradelijker. De wegen waren redelijk gevaarlijk, een voetpad van 50 cm breed vol met losse steentjes, beekjes van het water wat erover heen liep door de vele regen en omgevallen bomen over het pad waar je onderdoor/overheen moest klimmen met daarnaast een afgrond van een meter of 80 met daaronder een woest stromende rivier van bergwater. De uitzichten waren spectaculair. Woeste watervallen en blauw water, geweldig! Een echt Lord of the Rings gevoel! Toen we eindelijk van deze enge bergpaden afwaren begonnen we aan de route verder naar de Hidden Valley. We zouden langs de rivier blijven lopen maar konden met geen mogelijkheid verder want er lagen enorme rotsblokken vol met glad mos en aanslag van de regen welke dus echt te glad waren om op te klimmen bleek na een aantal pogingen. Te gevaarlijk. Op naar de andere route.. Dat wil zeggen, heel stijl omhoog over miljoenen kleine steentjes die onder je weggelijden. Na een meter of 100 (??) vonden we het wel genoeg omdat we niet het idee hadden dat we uiteindelijk uit kwamen waar we moesten zijn en het wel vrij gevaarlijk werd. We besloten andere mensen te volgen die halverwege deze stenengruis de andere kant op waren gaan lopen richting de bomen.
Nu leek dit een heel verstandig besluit maar de uitvoering bleek minstens net zo eng en gevaarlijk, zo niet gevaarlijker. Het steengruis werd geleidelijk steeds groter tot we op rotsen liepen met de grote variërend van een voetbal tot enorme rotsblokken. Het gevaarlijke hiervan is dat ze allemaal vreselijk glad waren omdat ze én bedekt waren met een klein laagje sneeuw/ijs én glad waren van de aanslag die erop zat én tot overmaat van ramp omdat je geen idee had welke er los of vast lagen. Het is erg eng om je volledige gewicht toe te vertrouwen aan een steen waarvan je niet weet of hij uiteindelijk wel je gewicht kan dragen, hoe vaak je hem ook test met je voet. Hadden we al gemeld dat we op een meter of 100 hoogte zaten dus dat vallen op deze rotsen niet echt een optie was? Uiteindelijk kwamen we uit bij de bomen die een prettige houvast vormden en de stenen die waren bedekt met hele fijne mos met verse sneeuw wat ook voor veel houvast zorgden. Hoezee, we hadden dat deel in ieder geval overleefd. We besloten weer af te dalen richting de rivier om die weer te volgen. De omgeving waar we in liepen van het mos, de bomen, de stenen en de sneeuw… het was zo prachtig!! Er waren overal grote stenen met ruimtes eronder waar je eventueel onder kon schuilen als het regende. Echt geweldig!! Uiteindelijk waren we beneden en zagen we waar we voor gekomen waren… De Hidden Valley!! Als we daar stonden werden we omringd door bergen van minimaal 800 meter. Als je omhoog keek om je heen voelde je je gewoon een beetje duizelig worden, zo klein was je in vergelijking bij deze bergen! We besloten de valley door te lopen om bij de achterste berg te komen waar heel veel sneeuw lag.
Onderweg zelfs nog hertjes gezien hoog op de berg. Uiteindelijk waren we waar we wezen wilden en hadden we een prachtig uitzicht op de mooie berg en liepen we inmiddels al een tijdje in de heuse sneeuw. Tijd voor een kopje koffie die Jenni mee had genomen. Nu moeten jullie weten dat ik eigenlijk geen koffie lust maar onder het mom van honger maakt rauwe bonen zoet kon ik toch ontzettend hiervan genieten. Ook begon het inmiddels te sneeuwen. Dit is waarvoor we naar Schotland kwamen!
De terugweg besloten we het onszelf makkelijk te maken en te gaan via het pad dat we onderweg hadden gezien en er een stuk makkelijker uitzag dan de rolsteentjes en het mos/stenen-bos. Deze liep aan de andere kan van de rivier. Op het pad komen was het probleem niet, aangezien er toen nog geen rivier was… Maar uiteindelijk moesten we toch de rivier weer over om weer op het pad naar beneden uit te komen. Wij lopen en lopen langs de rivier (en ook echt heel erg langs de rivier… En had ik ooit als eens gemeld dat alle paden heel erg glad en smal waren?) tot het pad gewoon ineens ophield. Terwijl wij nog nergens het idee hadden gehad van: Hey daar kunnen we de rivier wel oversteken. Nadat we een zotte tourist hadden zien oversteken op een plek die wij daar niet voor hadden gekozen maar ook wel inzagen dat het onze enige mogelijkheid was besloten we om natte schoenen te riskeren en daar toch ook de rivier over te steken.. Want het is heel normaal om over gladde stenen die onderwater liggen in een rivier die heel woest stroomt over te steken toch? … Nou we zijn niet omgevallen maar we hadden alle drie natte schoenen en sokken. Pas bijna terug bij de auto merkten we hoe nat we waren, werkelijk al onze kleren waren nat.
Terug in het hostel moest Jenni helaas terug naar huis maar hebben we nog even de facebook namen uitgewisseld zodat we in contact kunnen blijven.
In eerste instantie mochten we niet douchen en moesten we in onze natte kleren blijven zitten omdat het hostel pas over 2,5 uur officieel open zou gaan. We mochten alleen in de common room zitten. Nou prima, wij met onze natte kleren op de droge bank en met natte sokken een heel spoor trekken door het hostel. Dit was blijkbaar ook niet echt wat ze wilden in het hostel dus mochten we toch uiteindelijk douchen. Niets zo fijn als een hete douche als je zo nat geregend bent!
Lekker met een fleecedekentje in de common room zitten en wat lezen, tot een lieve hostelgenoot ons mededeelde dat hij naar Fort William ging en of wij zin hadden om mee te gaan. Nou dat leek ons wel wat, dus op naar Fort William. Deze meneer die Derek heette hadden we gisteren al in de pub gesproken en bleek een hele vriendelijke man te zijn, hij heeft zelfs een half uur omgereden om ons Loch Leven te laten zien. Echt heel erg lief.
In Fort William gingen we eerst even boodschapjes doen, natuurlijk voor Strawberry Cheesecake toetjes, hij moest nog een regenpak hebben dus hij zette ons eerst in een cafe af en ging toen zelf voor zijn regenpak shoppen. Erna nog een 3 kwartier met hem in het cafe gezeten, koffie drinken en taart eten en vervolgens heeft hij ons weer netjes in het hostel afgeleverd.
Omdat dit natuurlijk allemaal heel erg lief was van hem hadden we in de supermarkt al extra toetjes voor hem meegenomen en het hem met een grote roze strik eromheen gegeven, als bedankje.
Nu hebben we net lekker gegeten en gaan zo heerlijk slapen, het was een lange dag, compleet anders dan we gepland hadden, maar dat maakt niet uit, we hebben het geweldig naar ons zin gehad en het was zo leuk om te zien hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Gisteren ons naar de pub rijden, wandelen met ons en nu met ons naar Fort William. Geweldig!!