Het monster dat Ben Nevis heet

Update geschreven door Nikki!

Update dinsdag 13 juli

Laten we even voor onze thuisblijf-meelezers maar beginnen met: lieve vaders en (vooral) moeders, toen wij jullie bij ons tijdelijke afscheid lieten weten dat ‘wij niets zouden doen wat jullie ook niet zouden doen’, was dat natuurlijk figuurlijk bedoeld, maar dat hadden jullie vast allang begrepen ( :) ).

Want wij zouden wij niet zijn als we niet een beetje wilde plannen zouden uitvoeren, die eigenlijk toch iets boven ons kunnen liggen (maar wel de moeite waard zijn hoor :D ). Zoals vandaag: vandaag hebben we dan toch de Ben Nevis getrotseerd, de hoogste berg van heel Groot-Brittannië. Ik wil graag even benadrukken dat, dat dus een hele HELE grote berg is. Gewoon HEEL HEEL groot zegmaar. Na een klim-en-daal-tocht van ruim 8 uur (8,5 uur) zitten we inmiddels lekker in de living room met thee en koekjes (en overal pijn := ) bij te komen van ons avontuur, en weer een uitgebreid verslag te typen :D
Vanochtend rond half 8 – kwart voor 8 – oke, 8 uur misschien zelfs wel, stonden we op met de plannen om een stukje de berg tegenover het hostel op te wandelen (wat niet eens de Ben Nevis zelf is), richting een meertje dat volgens een Nederlandstalig hostelgenootje erg mooi zou zijn, en ongeveer halverwege de klim naar de Ben Nevis zou liggen. Vol goede moed en gewapend met kitkats en strawberry / lemon cheesecakes zijn we die kant opgewandeld. Er waren al flink wat andere mensen op pad rond die tijd (9.30), en dat was niet raar want er was ook eindelijk weer eens goed weer voorspelt met een zonnetje en zonder regen. (Gevolg: Nikki levend verbrand, Naath geen schade opgelopen). De tocht viel ons eigenlijk goed mee, en binnen redelijke tijd (lees: 1,5 uur) waren wij in goede staat aangekomen bij het meertje. Het o zo mooie, donkerblauwe, typisch lake-achtige-schotse-meertje.

Alleen was het dus helemaal niet zo mooi als verwacht... Een grauwig, grijzig, saai meertje, met verder weinig meer bijzondere eigenschappen dan een gemiddeld Nederlands meer. Ja hallo, je zal toch zeker niet 3 uur (we moesten ook nog terug naar beneden natuurlijk), gehupst hebben voor zo’n suf standaard-meer? En aangezien we beide lichtelijk teleurgesteld waren, en beide nog flink wat energie overhadden, begon dan toch langzaam wel de gedachte te spelen om wat verder te klimmen. Het meer was tenslotte al halverwege de Ben Nevis volgens onze hostelgenoot-die-ook-het-meer-zo-mooi-had-voorgesteld. Dus na kort overleg (‘Ja, ik wil!’) besloten we maar om verder te hupsen de berg op.
Een lange en ernstig vermoeiende en echt wel ietwat boven ons (vooral mijn) kunnen liggende tocht was wat volgde- maar wat zijn wij langs prachtige plekken gekomen onderweg! :+: Een watervalletje dat over ons wandelpad stroomde, waar we nog vers en superschoon bronwater van hebben getapt net als vele andere wandelaars, en prachtige uitzichten op de Glen Nevis en ver daarachter. (Fort William en de haven, een heeele hoop Lochs en echt 101 andere prachtige dingen, wauw :+: ). Echt, de uitzichten en plekken die je te zien krijgt als je die berg op wandelt zijn de moeite, blaren en spierpijn (nu al!!) meer dan waard. :)

Maar na ongeveer 2 a 2,5 uur begonnen wij ons af te vragen hoe ver het nog eigenlijk was, want de top was nog lang niet in zicht. Het antwoord van andere wandelaars kwam helaas niet zo bevredigend als we hadden gehoopt: ‘Ongeveer op de helft’… :/ Wat? Ja maar… het meertje was toch al op de helft? Nouja, als we nu toch al op de helft zijn.. kunnen we net zo goed doorklimmen, toch? :+ Dus we klommen verder, en verder, en verder.. en na een uur of 3 a 3,5 stelden wij opnieuw de ‘hoe lang nog’vraag aan een argeloze voorbijganger… ‘Around the corner now’- Wauw, dan zijn we er al bijna! :D Maar, een half uur later, hadden wij nog steeds geen uitzicht op de top.. dus maar weer eens iemand aanspreken: ‘Ongeveer op de helft’ was het wederom niet erg bevredigende (en ditmaal zelfs ietwat ontmoedigende) antwoord… En dit tafereel heeft zich echt nog wel een keer of 3-5 afgespeeld tijdens onze tocht: niemand leek te weten hoe lang het eigenlijk nog was.. Schotten, Belgen, Nederlanders, we hebben heel wat afgevraagd maar de antwoorden verschilden nog flink. Het leukste was nog toen wij onwetend aan een stel Nederlanders vroegen how far het nog was naar de top.. toen die onderling in het Nederlands begonnen te overleggen moesten we erg lachen en hebben we ons gesprek maar in het Nederlands voortgezet. Het antwoord? ‘Nog ongeveer drie kwartier tot een uur- het is niet die berg waar je nu op uit kijkt he? Het is nog daarachter, dus als je straks denkt dat je er bent, dan ben je er niet, want de top zit in de wolken’. Dat soort antwoorden was soms best ontmoedigend, maar teruggaan en het dan niet gehaald hebben was natuurlijk ook geen optie (bikkels! :+ ) dus zijn we doorgebanjerd over het pad. Vaak haalden we mensen in die ons dan later weer inhaalden, of zagen we mensen die ons eerder hadden ingehaald alweer terugkeren van de top, maar wij lieten ons niet ontmoedigen :D Een heel lieve stel opa’s haalde ons trouwens ook in, en wij hun weer, over en weer. Echt hele leuke toffe mensen die nog zeiden dat ze het knap vonden dat we zo ver kwamen en waarvan we een snoepje kregen. (Sorry moeders, het ‘geen snoep aannemen van vreemden ‘advies geldt even niet als je na 4 uur klimmen HEEL HEEL graag wat suiker naar binnen wilt werken := ).

Het type bevolking veranderde naarmate de hoogte vorderde: steeds minder jongeren of gezinnen, en steeds meer doorgewinterde klimmers. Dat was wel een goede graadmeter voor de hoogte, want hoe dichter bij de top, hoe ouder en ervarener de mensen werden, dus daar hielden we ons maar aan vast :D (Hoewel we wel 1 of 2 gezinnen van de top hebben zien afkomen, inclusief kinderen met prikstokjes en wandelschoentjes, waarvoor respect zeg!!). En uiteindelijk, na een 5 uur lange klim vol steile hellingen, lange soms moeilijk begaanbare, rotsige wandelpaden en swerelds mooiste uitzichten… stonden wij op de top van de Ben Nevis :+: Waar het uitzicht prachtig was, de sneeuw eeuwig (en daardoor erg vies aanvoelde, aldus Naath) en wij even samen op de foto moesten (met helaas een volop zoenend stelletje op de achtergrond van onze foto :’) ).

Maar waar dan toch een gevoel van opluchting had moeten komen, was het in mijn geval eerder vermoeidheid die toesloeg, want shit, die hele weg moeten we ook nog terug! Naath kreeg het nu (eindelijk :Y) ) ook wat zwaarder, maar na wat foto’tjes op en van de top zijn we rustig naar beneden afgedaald. Het afdalen was echt wat ons wel heeft opgebroken, want na zo’n tocht van 5 uur wil je eigenlijk alleen nog maar… slapen, liggen, thee drinken, je voetjes koelen in de beek.. alles behalve nog 3,5 uur moeten afdalen van de hoogste berg van de UK in ieder geval :+ Maar aangezien er geen andere manier was om terug te komen zijn we rustig teruggehupst, hebben we nog een aantal keer van de uitzichten genoten (het meertje was van bovenaf stukken mooier dan van vlakbij), flink wat gerust, geklaagd/gesteund/gekreund (oke, dat was vooral ik, Naath lijdt meer in stilte :+ ), en uiteindelijk zijn we beneden gekomen. We kwamen trouwens ook nog een opa en twee kleinkinders tegen die onderweg naar boven waren, waarvan opa aan het uitrusten was en werd ingehaald door z’n kleinkinderen, waarbij hij gauw riep ‘Just trying to give you boys a chance!’ :)) Op de terugweg zijn we nog veel mensen tegengekomen die echt in een bizar tempo, als stelletjes berggeiten, naar beneden van steen op steen en van pad naar pad sprongen, maar wij met onze moeie en onervaren benen hebben de tijd genomen. Onze totale tocht duurde daardoor zo’n 8,5 uur, pffff!

En pas nadat we onze pootjes gekoeld hadden in het koude beekje voor ons hostel, konden we weer lekker naar binnen. Binnengekomen hebben wij vrij vies en bergbeklimmer-onwaardig gegeten (hele vieze aardappeltjes en een uit elkaar gevallen gebakken ei en groentjes), en in flinke drukte gezien er in het hostel een grote groep lawaaierige en vervelende Duitsers is aangekomen. Maar gezien onze status (ernstig vermoeid) trekken we het ons niet heel erg aan geloof ik. We hebben zojuist heerlijk warm gedouched en onszelf in pyjama gegooid, echt heel fijn na zo’n lange dag :+:

Lekker vroeg naar bed gegaan en nu op naar ons volgende hostel: OBAN …

Liefs Nikki en Naath