Een reis om nooit te vergeten!
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
13 Juli 2012 | Verenigd Koninkrijk, Fort William
Lieve volgens,
9 juli 2012 was het eindelijk zover! Onze ietswat impulsief geboekte reis naar Schotland zou beginnen! Al vroeg waren we op Schiphol om daar vervolgens vreselijk lang te moeten wachten tot we de lucht in gingen.
Redelijk kort voordat we zouden gaan vliegen was er nog geen gate bekend, en op het moment dat die wel bekend was stond er direct achter 'gate closing'. Na flink doorlopen kwamen we gelukkig optijd bij de gate aan en konden we nog goede plaatsen veroveren in het vliegtuig.
De vlucht naar Edinburgh was kort en comfortabel en ook de reis naar ons hostel verliep verspoedig (met het openbaar vervoer in Schotland is dat nooit zeker, dus wij blij!). Onderweg hebben we in Glasgow nog flink kunnen shoppen bij de Primark en ons goed vermaakt door te kijken naar honderden jongeren die bij een festival waren geweest. Zij waren allemaal gekleed in korte broekjes, panty's, dure spijkerbroeken en kaplaarzen. Vervelend genoeg waren zij allemaal van top tot teen bedekt met een flinke laag modder wat zorgde voor een enorme chaos in bussen, treinen en in de stationshal. Overal lag modder.
Gelukkig voor ons gingen wij de andere kant op waardoor wij redelijk schoon (op de schoenen na) aankwamen in Fort William en daar de taxi konden pakken naar het hostel.
Het hostel was zoals ik dat gewend was.. Voor arme Rick was dit nogal een schok. Net als vorige keer deden de pasjes om de kamer mee open te maken het niet en kostte het 3 keer vragen voordat ze het wel deden.
De kamer was voor ons samen, dus geen hinder van luidruchtige roomies midden in de nacht of vroeg in de ochtend. De douches en de keuken waren volledig gerenoveerd door het hostel en hier was dan ook weinig op aan te merken, behalve dat de pannen in de keuken nog steeds oud en versleten waren waardoor onze zelfmeegenomen hamburgers direct vastschroeiden aan de pan en deze er met hamer en bijtel afgeslagen moesten worden.
Had ik al gezegd dat onze leuke privekamer een stapelbed had? Dat is toch weer eens wennen :D Optijd naar bed gingen we, want de volgende dag was het vroeg dag en tijd voor de beproeving... Op naar de BEN!
7.30, 10 juli 2012.. Onze toch from hell begon. Bepakt en bezakt met broodjes gezond, genoeg drinken en snoepjes voor een heel weeshuis gingen we oppad. Het pad de Ben op start voor het hostel dus we konden direct beginnen. Het eerste deel heeft veel weg van een trap maar dan wel heel ongelijk met gladde stenen. Het is ontzettend vermoeiend en stoppen om uit te rusten was er niet bij, want vrijwel direct werd je overvallen door een zwerm met midges. Het miezerde zachtjes maar dat kon de midgets niet verdrijven. De enige manier was dus maar, hoe moe je ook was, doorlopen.
Uiteindelijk ging het pad wat minder stijl omhoog waardoor het wat minder inspanning kostte om te lopen, wel begon het nodige klim en klauterwerk, want niet alle paden zijn even goed bewandelbaar.
Met een aantal rust- en fotopauzes kwamen we uiteindelijk aan bij het meertje. Dit keer was ik niet zo naief om te denken: 'Yay, we zijn op de helft', want ik wist wel beter.
We besloten om daar even te eten voordat we verder omhoog gingen. Het weer werd er inmiddels niet beter op en voor we het wisten kwam er een mist opzetten waardoor we vrij weinig zagen. Het was heel bijzonder, want je voelde echt de kou en de druppeltjes als je in de mist liep. Waar we net nog liepen in onze truitjes en deze zelfs te warm vonden, liepen we nu met sjaal en jas aan en hadden we het nog koud.
Niks is beter om op te warmen als maar weer te gaan lopen dus hebben wij onze tocht vervolgd.
Het duurde niet lang voordat we volledig in de mist liepen en we geen idee hadden hoe hoog we zaten want we zaten volledig in de wolken. De wandelpaden bleven goed zichtbaar dus dat was een meevaller, zo bleef het tenminste verantwoord.
Wat er verder volgde was een lange, vermoeiende, slopende tocht naar boven, waar vooral bij mij het huilen me nader stond dan het lachen en met name de laatste paar honderd meter me echt teveel waren. Maar je wilt toch door, je bent er bijna. Dus de pijn in mijn liezen verbijtend en elke paar seconden stoppen om uit te rusten verder opweg naar de top.
Maar na 4,5 uur was ie daar dan eindelijk, de top! We hadden het gedaan! 'Hallo Ben, daar ben ik weer!'.
Op de top waren duidelijk veel minder hikers dan de vorige keer toen ik de Ben beklom. Het weer was dan ook een heel stuk slechter en de condities op de top onbetrouwbaar.
Heel gelukkig rende ik het trappetje op naar het allerhoogste puntje en wachtte geduldig tot vriendjelief de camera had geinstalleerd op een mooi punt om een foto te kunnen maken van ons op de top, want we hadden het gered!!
10 seconden later stond vriendje naast me en werd de foto gemaakt. Ik nog mopperend omdat hij zijn hand net op een vreemde plek had en dat de foto over moest. Toen kwam het moment dat hij ineens op zijn knie zat, met een doosje in zijn hand waar een ring in zat... Of ik met hem wilde trouwen...!! Wat een mooi moment en natuurlijk wilde ik met hem trouwen! Voor zijn dapperheid kreeg vriendje (of verloofde eigenlijk vanaf dat moment) een applaus van de hikers op de top.
Na alle (in)spanning was dit toch wel een beetje veel en hebben we allebei even rustig aangedaan en hebben we zeker een half uur op de top gezeten om bij te komen. De ontvangst op de top van de Ben is prima dus konden we allebei onze ouders bellen om te vertellen wat er was gebeurd. Natuurlijk was het voor hen geen verassing meer :D
De weerconditie op de top ging snel achteruit, het werd koud, waaierig, mistig en regenachtig. Om te voorkomen dat we vast zouden komen te zitten op de top omdat het weer te slecht werd zijn we snel weer aan de afdaling begonnen. Dankbaar waren we voor onze regenpakken die ons lekker warm en droog hielden. Als alle spanning en adrenaline een beetje weg is uit je lijf voel je ineens dat je een half uur lang in de kou hebt gezeten en dat je tot op het vriespunt bent afgekoeld. Dan maar stevig doorstappen om weer warm te worden.
De afdaling was lang, oncomfortabel en vooral slopend. Mijn liezen en rug deden bij elke stap pijn. Toch waren we allebei zo blij! We kregen zowaar nog wat mooie uitzichten te zien door het dikke wolkendek en uiteindelijk waren we om half 5 weer beneden om met onze voeten in het beekje te kunnen zitten, dat hadden we wel verdiend! Score: Geen blaren! Eindelijk goede bergschoenen!
We hebben het niet laat gemaakt maar zijn lekker optijd ons stapelbedje ingekropen (heel romantisch, net verloofd, slaapt de een boven, de ander beneden..) om morgen weer fit te zijn voor onze reis naar Edinburgh waar we de laatste 2 nachtjes door zouden brengen.
De volgende ochtend stond onze taxichauffeur ons al op te wachten en bracht ons netjes af bij de Morissons waar we bijna 2 uur hebben ontbeten met verrukkelijke millionairs shortbread en heel veel thee.
De bus zou ons weer afzetten in Glasgow, waar we nog wat last minute shopping zouden doen om daarna weer in de trein naar Edinburgh te gaan. Wonderlijk genoeg verliep wederom alles voorspoedig met het openbaar vervoer al was de busreis naar Glasgow (4 uur) wel erg lang en waren we het wel zat met bussen deze vakantie.
Om even 17 uur kwamen we aan in Edinburgh en konden we inchecken in ons hotel. Het zat midden in de stad, op loopafstand van alle winkels, station, alles eigenlijk. Ook de kamer was goed, alleen de badkamer vies, maargoed, voor die prijs kan je ook niet alles hebben :D .
's Avonds zijn we uit eten geweest om onze verloving te vieren, want dat was er in het hostel niet van gekomen (witte bonen in tomatensaus, een hamburger en aardappelpuree... lekker maar niet zo feestelijk) en vonden we uiteindelijk een typische pub waar we (oke ook niet zo feestelijk maar wel heel typisch schots) Fish&Chips hebben gegeten. Na nog wat te hebben rondgedwaald in de stad hebben we nog heerlijk in het hotel wat tijd doorgebracht en lagen we wederom optijd te slapen. De volgende dag zou een spannende dag worden want dan zou ik mijn penvriendin gaan ontmoeten!
12 juli 2012, we hadden om 9.30 afgesproken met Kristina en zouden voor die tijd ergens gaan ontbijten. Nu was daar toch niet echt tijd voor en hebben we besloten maar in het hotel te ontbijten. Een typisch engels ontbijt met roerei en bacon. Dit viel op mijn nuchtere maag alleen niet zo goed dus heb ik alle bacon maar naar Rick zijn bordje geschoven. Ik was ontzettend zenuwachtig om Kristina te ontmoeten. We zaten netjes optijd te wachten bij het Scott's Monument en gelukkig was het vanaf het eerste moment dat we Kristina ontmoette heel vertrouwd en gezellig.
We hebben het monument beklommen (ja dat is echt niet fijn, traplopen na de Ben..), in een cafe kaartjes geschreven, verschillende monumenten bezocht, nog meer kaartjes geschreven in een cafe. Kristina heeft ons haar huisje laten zien waar ze verbleef, zij is bij ons in het hotel geweest en we hebben, voorafgaande aan de ghost tour 's avonds door de tunnels onder Edinburgh, nog met z'n 3en gegeten en nog ontzettend lol gehad met het maken van foto's in Schotse klederdracht.
Als ik eraan terugdenk, aan alles wat we hebben gedaan kan ik me niet voorstellen dat dat allemaal in 1 dag is gebeurd!
Het was dan ook erg laat voor we terugwaren in het hotel en wat waren we uitgeput!! :D Ook de volgende dag zouden we nog afspreken met Kristina zodat we elkaar nog even konden zien voor we weer naar huis toe moesten vliegen.
13 juli 2012, Kristina was van plan om eerst panda's te gaan kijken in de Edinburgh Zoo, dus wij hadden nog tijd voor wat shoppen bij de Primark.
Om half 11 hadden we weer afgesproken en na lang te hebben gezeten bij een koffiezaakje zijn we naar buiten gegaan en hebben we in het park nog lang zitten kletsen.
Helaas was het om 15.00 voor ons tijd om naar huis te gaan.
De terugreis was gemakkelijk en we waren allebei weer blij thuis te zijn na deze vermoeiende vakantie. Veel gezien, gedaan.. Echt een vakantie om nooit te vergeten, met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) het aanzoek van Rick op de top van de Ben!!
<3
9 juli 2012 was het eindelijk zover! Onze ietswat impulsief geboekte reis naar Schotland zou beginnen! Al vroeg waren we op Schiphol om daar vervolgens vreselijk lang te moeten wachten tot we de lucht in gingen.
Redelijk kort voordat we zouden gaan vliegen was er nog geen gate bekend, en op het moment dat die wel bekend was stond er direct achter 'gate closing'. Na flink doorlopen kwamen we gelukkig optijd bij de gate aan en konden we nog goede plaatsen veroveren in het vliegtuig.
De vlucht naar Edinburgh was kort en comfortabel en ook de reis naar ons hostel verliep verspoedig (met het openbaar vervoer in Schotland is dat nooit zeker, dus wij blij!). Onderweg hebben we in Glasgow nog flink kunnen shoppen bij de Primark en ons goed vermaakt door te kijken naar honderden jongeren die bij een festival waren geweest. Zij waren allemaal gekleed in korte broekjes, panty's, dure spijkerbroeken en kaplaarzen. Vervelend genoeg waren zij allemaal van top tot teen bedekt met een flinke laag modder wat zorgde voor een enorme chaos in bussen, treinen en in de stationshal. Overal lag modder.
Gelukkig voor ons gingen wij de andere kant op waardoor wij redelijk schoon (op de schoenen na) aankwamen in Fort William en daar de taxi konden pakken naar het hostel.
Het hostel was zoals ik dat gewend was.. Voor arme Rick was dit nogal een schok. Net als vorige keer deden de pasjes om de kamer mee open te maken het niet en kostte het 3 keer vragen voordat ze het wel deden.
De kamer was voor ons samen, dus geen hinder van luidruchtige roomies midden in de nacht of vroeg in de ochtend. De douches en de keuken waren volledig gerenoveerd door het hostel en hier was dan ook weinig op aan te merken, behalve dat de pannen in de keuken nog steeds oud en versleten waren waardoor onze zelfmeegenomen hamburgers direct vastschroeiden aan de pan en deze er met hamer en bijtel afgeslagen moesten worden.
Had ik al gezegd dat onze leuke privekamer een stapelbed had? Dat is toch weer eens wennen :D Optijd naar bed gingen we, want de volgende dag was het vroeg dag en tijd voor de beproeving... Op naar de BEN!
7.30, 10 juli 2012.. Onze toch from hell begon. Bepakt en bezakt met broodjes gezond, genoeg drinken en snoepjes voor een heel weeshuis gingen we oppad. Het pad de Ben op start voor het hostel dus we konden direct beginnen. Het eerste deel heeft veel weg van een trap maar dan wel heel ongelijk met gladde stenen. Het is ontzettend vermoeiend en stoppen om uit te rusten was er niet bij, want vrijwel direct werd je overvallen door een zwerm met midges. Het miezerde zachtjes maar dat kon de midgets niet verdrijven. De enige manier was dus maar, hoe moe je ook was, doorlopen.
Uiteindelijk ging het pad wat minder stijl omhoog waardoor het wat minder inspanning kostte om te lopen, wel begon het nodige klim en klauterwerk, want niet alle paden zijn even goed bewandelbaar.
Met een aantal rust- en fotopauzes kwamen we uiteindelijk aan bij het meertje. Dit keer was ik niet zo naief om te denken: 'Yay, we zijn op de helft', want ik wist wel beter.
We besloten om daar even te eten voordat we verder omhoog gingen. Het weer werd er inmiddels niet beter op en voor we het wisten kwam er een mist opzetten waardoor we vrij weinig zagen. Het was heel bijzonder, want je voelde echt de kou en de druppeltjes als je in de mist liep. Waar we net nog liepen in onze truitjes en deze zelfs te warm vonden, liepen we nu met sjaal en jas aan en hadden we het nog koud.
Niks is beter om op te warmen als maar weer te gaan lopen dus hebben wij onze tocht vervolgd.
Het duurde niet lang voordat we volledig in de mist liepen en we geen idee hadden hoe hoog we zaten want we zaten volledig in de wolken. De wandelpaden bleven goed zichtbaar dus dat was een meevaller, zo bleef het tenminste verantwoord.
Wat er verder volgde was een lange, vermoeiende, slopende tocht naar boven, waar vooral bij mij het huilen me nader stond dan het lachen en met name de laatste paar honderd meter me echt teveel waren. Maar je wilt toch door, je bent er bijna. Dus de pijn in mijn liezen verbijtend en elke paar seconden stoppen om uit te rusten verder opweg naar de top.
Maar na 4,5 uur was ie daar dan eindelijk, de top! We hadden het gedaan! 'Hallo Ben, daar ben ik weer!'.
Op de top waren duidelijk veel minder hikers dan de vorige keer toen ik de Ben beklom. Het weer was dan ook een heel stuk slechter en de condities op de top onbetrouwbaar.
Heel gelukkig rende ik het trappetje op naar het allerhoogste puntje en wachtte geduldig tot vriendjelief de camera had geinstalleerd op een mooi punt om een foto te kunnen maken van ons op de top, want we hadden het gered!!
10 seconden later stond vriendje naast me en werd de foto gemaakt. Ik nog mopperend omdat hij zijn hand net op een vreemde plek had en dat de foto over moest. Toen kwam het moment dat hij ineens op zijn knie zat, met een doosje in zijn hand waar een ring in zat... Of ik met hem wilde trouwen...!! Wat een mooi moment en natuurlijk wilde ik met hem trouwen! Voor zijn dapperheid kreeg vriendje (of verloofde eigenlijk vanaf dat moment) een applaus van de hikers op de top.
Na alle (in)spanning was dit toch wel een beetje veel en hebben we allebei even rustig aangedaan en hebben we zeker een half uur op de top gezeten om bij te komen. De ontvangst op de top van de Ben is prima dus konden we allebei onze ouders bellen om te vertellen wat er was gebeurd. Natuurlijk was het voor hen geen verassing meer :D
De weerconditie op de top ging snel achteruit, het werd koud, waaierig, mistig en regenachtig. Om te voorkomen dat we vast zouden komen te zitten op de top omdat het weer te slecht werd zijn we snel weer aan de afdaling begonnen. Dankbaar waren we voor onze regenpakken die ons lekker warm en droog hielden. Als alle spanning en adrenaline een beetje weg is uit je lijf voel je ineens dat je een half uur lang in de kou hebt gezeten en dat je tot op het vriespunt bent afgekoeld. Dan maar stevig doorstappen om weer warm te worden.
De afdaling was lang, oncomfortabel en vooral slopend. Mijn liezen en rug deden bij elke stap pijn. Toch waren we allebei zo blij! We kregen zowaar nog wat mooie uitzichten te zien door het dikke wolkendek en uiteindelijk waren we om half 5 weer beneden om met onze voeten in het beekje te kunnen zitten, dat hadden we wel verdiend! Score: Geen blaren! Eindelijk goede bergschoenen!
We hebben het niet laat gemaakt maar zijn lekker optijd ons stapelbedje ingekropen (heel romantisch, net verloofd, slaapt de een boven, de ander beneden..) om morgen weer fit te zijn voor onze reis naar Edinburgh waar we de laatste 2 nachtjes door zouden brengen.
De volgende ochtend stond onze taxichauffeur ons al op te wachten en bracht ons netjes af bij de Morissons waar we bijna 2 uur hebben ontbeten met verrukkelijke millionairs shortbread en heel veel thee.
De bus zou ons weer afzetten in Glasgow, waar we nog wat last minute shopping zouden doen om daarna weer in de trein naar Edinburgh te gaan. Wonderlijk genoeg verliep wederom alles voorspoedig met het openbaar vervoer al was de busreis naar Glasgow (4 uur) wel erg lang en waren we het wel zat met bussen deze vakantie.
Om even 17 uur kwamen we aan in Edinburgh en konden we inchecken in ons hotel. Het zat midden in de stad, op loopafstand van alle winkels, station, alles eigenlijk. Ook de kamer was goed, alleen de badkamer vies, maargoed, voor die prijs kan je ook niet alles hebben :D .
's Avonds zijn we uit eten geweest om onze verloving te vieren, want dat was er in het hostel niet van gekomen (witte bonen in tomatensaus, een hamburger en aardappelpuree... lekker maar niet zo feestelijk) en vonden we uiteindelijk een typische pub waar we (oke ook niet zo feestelijk maar wel heel typisch schots) Fish&Chips hebben gegeten. Na nog wat te hebben rondgedwaald in de stad hebben we nog heerlijk in het hotel wat tijd doorgebracht en lagen we wederom optijd te slapen. De volgende dag zou een spannende dag worden want dan zou ik mijn penvriendin gaan ontmoeten!
12 juli 2012, we hadden om 9.30 afgesproken met Kristina en zouden voor die tijd ergens gaan ontbijten. Nu was daar toch niet echt tijd voor en hebben we besloten maar in het hotel te ontbijten. Een typisch engels ontbijt met roerei en bacon. Dit viel op mijn nuchtere maag alleen niet zo goed dus heb ik alle bacon maar naar Rick zijn bordje geschoven. Ik was ontzettend zenuwachtig om Kristina te ontmoeten. We zaten netjes optijd te wachten bij het Scott's Monument en gelukkig was het vanaf het eerste moment dat we Kristina ontmoette heel vertrouwd en gezellig.
We hebben het monument beklommen (ja dat is echt niet fijn, traplopen na de Ben..), in een cafe kaartjes geschreven, verschillende monumenten bezocht, nog meer kaartjes geschreven in een cafe. Kristina heeft ons haar huisje laten zien waar ze verbleef, zij is bij ons in het hotel geweest en we hebben, voorafgaande aan de ghost tour 's avonds door de tunnels onder Edinburgh, nog met z'n 3en gegeten en nog ontzettend lol gehad met het maken van foto's in Schotse klederdracht.
Als ik eraan terugdenk, aan alles wat we hebben gedaan kan ik me niet voorstellen dat dat allemaal in 1 dag is gebeurd!
Het was dan ook erg laat voor we terugwaren in het hotel en wat waren we uitgeput!! :D Ook de volgende dag zouden we nog afspreken met Kristina zodat we elkaar nog even konden zien voor we weer naar huis toe moesten vliegen.
13 juli 2012, Kristina was van plan om eerst panda's te gaan kijken in de Edinburgh Zoo, dus wij hadden nog tijd voor wat shoppen bij de Primark.
Om half 11 hadden we weer afgesproken en na lang te hebben gezeten bij een koffiezaakje zijn we naar buiten gegaan en hebben we in het park nog lang zitten kletsen.
Helaas was het om 15.00 voor ons tijd om naar huis te gaan.
De terugreis was gemakkelijk en we waren allebei weer blij thuis te zijn na deze vermoeiende vakantie. Veel gezien, gedaan.. Echt een vakantie om nooit te vergeten, met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) het aanzoek van Rick op de top van de Ben!!
<3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
